Onlangs heeft de Israëlische regering bekendgemaakt ruim 400 hectare Palestijnse privégronden in de buurt van Bethlehem te willen confisqueren ten behoeve van Israëlische nederzettingen. Daarnaast heeft het stadsbestuur van Jeruzalem de bouw van een nieuwe nederzetting (meer dan 2500 nieuw te bouwen huizen) goedgekeurd in bezet gebied ten zuiden van Jeruzalem. Deze voorbeelden maken wederom duidelijk dat de Israëlische autoriteiten geen enkele boodschap hebben aan het internationaal recht en onverminderd doorgaan de twee-statenoplossing onmogelijk te maken.

Na vele jaren vruchteloos onderhandelen is duidelijk dat Israël en de Palestijnen er gezamenlijk niet in slagen de moeilijke knopen door te hakken om tot een vreedzame oplossing van het conflict te komen. Een onafzienbare stroom van VN-resoluties geeft duidelijk de basis van die oplossing: de wapenstilstandsgrenzen van 5 juni 1967. De Palestijnen hebben met die grens sinds 1993 ingestemd, waarmee zij overigens 78 procent van het oorspronkelijke Palestina opgaven, een ongehoorde concessie.

Ook hebben ze zich nog bereid verklaard tot kleine grenscorrecties, opdat Israël een aantal nederzettingen kan inlijven. Alle Arabische landen hebben bij herhaling toegezegd dat als er op die basis een Palestijnse staat komt, zij de staat Israël zullen erkennen. Daarmee willen ze normale betrekkingen met Israël aangaan.

Kortom, een oplossing die Israël vrede, veiligheid en economische voorspoed kan bieden – en de Palestijnen een eigen staat.

Onrecht

En toch lukt het keer op keer niet om tot overeenstemming te komen. De reden laat zich raden: de Israëlische regering wordt gedomineerd door nationalistische en religieuze krachten die hun ideaal, te weten een Groot-Israël, najagen en de stichting van een zelfstandige Palestijnse staat weigeren te accepteren.

De Palestijnse regering heeft zo ongeveer alle concessies gedaan die zij redelijkerwijze kon doen. De wereldopinie steunt de gedachte van een volwaardige Palestijnse staat. Nieuwe concessies kunnen de Palestijnse regering zich noch tegenover de eigen bevolking, noch tegenover de Arabische landen veroorloven. Bovendien zou dat een Palestijnse staat feitelijk onmogelijk maken.

De tijd is gekomen dat de VS en de EU hun macht en invloed op beide partijen aanwenden om de tweestatenoplossing af te dwingen. Eén staat voor twee volken betekent immers voortzetting van onrecht, onderdrukking en daarmee gepaard gaand geweld, maar dan binnen één staatsverband. Daar is niemand mee gebaat, Israëliërs noch Palestijnen, noch de regio, noch de rest van de wereld.

Dwerg

De krachtsverhoudingen tussen Israël en Palestina zijn al decennia zodanig dat Israël, afgezien van incidentele terroristische daden, niet voor zijn bestaan hoeft te vrezen. Dankzij de hechte samenwerking van de Palestijnse en de Israëlische veiligheidsdiensten is de situatie in bezet gebied rustig, en komen aanslagen in Israël vanuit bezet gebied nauwelijks nog voor.

In militaire termen gesproken kan men stellen dat een dwerg (de Palestijnen) onderhandelt met een reus (Israël). De Palestijnen beschikken noch over een leger, noch over een lucht- of zeemacht. Israël daarentegen is een militaire regionale en nucleaire grootmacht. De laatste Gazaoorlog illustreert dat: ruim 2100 doden aan Palestijnse zijde, voornamelijk burgers, tegenover 73 doden aan Israëlische zijde, onder wie 6 burgers.

De internationale gemeenschap heeft tot nu toe vredesbesprekingen gestimuleerd en gefaciliteerd, maar stelt zich nadrukkelijk terughoudend op. Intussen betaalt zij wel de rekening van de bezetting. Jaarlijks verstrekt de VS aan Israël ongeveer 4 miljard dollar aan voornamelijk militaire hulp. De Palestijnse Autoriteit (PA) en de VN-organisatie voor Palestijnse vluchtelingen (UNRWA) ontvangen jaarlijks enkele miljarden dollars aan steun vanuit het Westen om het bezette gebied te besturen.

Daarmee voert de PA op kosten van de internationale gemeenschap in feite als onderaannemer de taak uit die Israël als bezettende macht volgens de Conventie van Genève heeft: verantwoordelijkheid voor het bestuur in door hem bezet gebied.

Deze bijdragen dragen bij aan een bestendiging van de bezetting. Ondertussen gaan Israëlische bouwactiviteiten onverminderd door.

Democratie

Het is daarom de hoogste tijd dat die landen waarvan Israël en de PA politiek en financieel afhankelijk zijn, beseffen dat hun beleid onafwendbaar leidt tot één staat voor twee volken (Israëli en Palestijnen). Demografen hebben berekend dat bij voortzetting van de huidige trend van de bevolkingsgroei, het minder dan 25 jaar duurt voordat in ”Groot-Israël” de meerderheid van de bevolking uit Palestijnen zal bestaan.

Israël noemt zich met trots het enige democratische land in de regio. Indien het dat wil blijven, zal het als consequentie moeten accepteren dat een Palestijnse meerderheid het land over niet al te lange tijd gaat besturen. Is dat wat Israëliërs, en allen die het goede met het Israëlische volk voorhebben, willen?

Het Westen moet veel krachtiger toewerken naar een oplossing van het vraagstuk die recht doet aan zowel de wens van Israël om in veiligheid te leven, als aan die van het Palestijnse volk, naar een onafhankelijke, aaneengesloten en levensvatbare staat. De tijd van pappen en nathouden is voorbij. De internationale gemeenschap moet jegens beide partijen haar machtsmiddelen aanwenden, zowel diplomatiek als financieel. Het is tijd voor de EU en de VS om het heft in eigen hand te nemen, om een ramp te voorkomen.

De auteur is oud-diplomaat en was van 2007 tot 2009 plaatsvervangend hoofd van het Nederlands vertegenwoordigend kantoor in Ramallah.