De makelaarsvereniging NVM constateert dat in 2003 de prijs van koophuizen met 2,7 procent steeg. Het gemiddeld ’tarief’ ligt op 211.000 euro. Wie dat -uit heimwee of puur realisme- omrekent in ouderwetse guldens schrikt zich een hoedje. De tijd -denk dan aan het begin van de jaren tachtig- waarin iemand voor anderhalve ton een flinke woning kon kopen, blijkt bijgezet in de vitrine van het zoete verleden. Ook lonen gingen de laatste decennia omhoog. Maar niet evenredig met de prijs voor een eigen dak boven het hoofd.Vooral het tekort aan huizen houdt de prijzen in Nederland hoog. Ook op het moment dat de economie het weer beter doet, schieten de prijzen van huizen opnieuw sneller omhooggaan dan het salaris groeit. Voor verkopers lijkt het tij gunstig. Hoewel een blijvend hoog prijsniveau niet betekent dat iedereen direct zaken kan doen. De periode dat er twee potentiële klanten voor de deur stonden zodra het bordje ”Te koop” in de tuin stond, blijkt voorbij. Het is nu eerder andersom. Eén belangstellende kan op z’n gemak kiezen uit twee of meer huizen.

Makelaars zullen doorgaans niet slechter worden van de situatie. De NVM kent geen richtlijnen voor het berekenen van kosten. De makelaar bepaalt zelf zijn loon. Meestal gaat het dan om een percentage van de verkoopprijs. Dat zal de verkoper geen zorg zijn. Als hij het afgesproken bedrag maar op z’n bankafschrift ziet verschijnen.

Voor woningzoekenden is het NVM-bericht minder plezierig. Van een woningnood zoals kort na de Tweede Wereldoorlog is geen sprake. Vanaf de tweede helft van de jaren ’70 kreeg de vraag naar huisvesting meer een kwalitatief karakter. Er waren in die tijd, globaal gesproken, woningen genoeg. Flats of appartementen. Maar de vraag kreeg een andere inhoud. Mensen raakten gewend aan welvaart. Voorheen was het gewoon dat meer kinderen in één vertrek sliepen. Dat veranderde. Elk kind moest een eigen kamer. Jongeren gaan eerder het ouderlijk huis uit. Zij zoeken zelfstandige een woongelegenheid. Het ging nu vooral om eengezinswoningen. Dat aantal was niet toereikend.

Dan vallen er via internet aardige sites te vinden met een groot aanbod. Liefhebbers kunnen bijvoorbeeld zoeken in 80.358 koopwoningen. Ze moeten slechts een plaats of postcode invullen en een maximumprijs en de mogelijkheden bieden zich aan. Maar lang niet iedereen is in staat om tussen de stijgende prijzen iets te vinden dat bij z’n banksaldo past. En als het dan misschien net lijkt te lukken, blijkt een geïnteresseerde geen rekening te hebben gehouden met bijkomende lasten als overdrachtsbelasting, notariskosten voor de opmaak van de akte van levering en de hypotheekakte en kadasterkosten. Huren dan maar? Ook dat blijkt niet zelden voor financiële problemen te zorgen.

De situatie voor tweeverdieners is slechts in zekere zin rooskleuriger dan voor eenverdieners. Zij kunnen samen hun hypotheek en huis betalen, als ze met z’n tweeën blijven werken. Maar heel wat jonge mensen die netjes willen trouwen en weigeren zich op voorhand te verplichten om geen kinderen te ’nemen’, verkeren in problemen. Een bemoediging is in dat opzicht op z’n plaats. Het is beter om de Heere die nood voor te leggen en Hem te dienen, dan de ten diepste egoïstische geest van de tijd te volgen. Hij kan wegen openen waar mensen deze op het eerste gezicht niet zien.

Een jaar of vijf, zes geleden durfden enkele planologen en politicologen nog te schrijven dat Nederland bezig was met bouwen voor de leegstand. Die voorspelling had te maken met de veronderstelling dat vanaf 2030 definitief sprake zou zijn van terugloop van het aantal Nederlanders. Allochtonen en moslims sloegen die voorspelling de bodem in.