Terwijl ik in Wenen, Zagreb en Sarajevo een internationaal lerarenseminar bijwoonde en diverse nieuwe inzichten verkreeg over onder andere de Eerste Wereldoorlog en de oorlog in het voormalige Joegoslavië, brak thuis in Israël de zoveelste ronde uit van een oorlog die maar voortettert. Het is de vraag of Israël dit soort oorlogen kan winnen. Het is vrijwel onmogelijk om een tegenstander te verslaan die met het grootste gemak, ja zelfs met een haast satanisch genoegen, zich achter zijn eigen vrouwen en kinderen verschuilt, raketten en ander wapentuig vanuit scholen, woon- en ziekenhuizen afvuurt, en alle door Iran, Saudi-Arabië en andere sponsors gefinancierde en geleverde middelen en infrastructuren benut. En dat alles niet om zijn burgers een beter leven te bieden, maar juist om hun leven –samen met dat van de burgers in Israël– zo onleefbaar mogelijk te maken.

Als je de westerse media mag geloven (deze krant is gelukkig een positieve uitzondering) zouden veel Europeanen en Amerikanen maar wat graag zien dat de slachtofferbalans tussen Palestijnen en Israëliërs een stuk evenwichtiger zou zijn. Er is maar weinig aandacht voor het feit dat waar Israël er vrijwel alles aan doet om zijn burgers te beschermen en zijn best doet om Palestijnse burgers te ontzien, Hamas er vooral op gebrand is zo veel mogelijk Palestijnse burgers te laten treffen door Israëlisch vuur. Wie overigens een beetje bekend is met de Israëlische maatschappij en mentaliteit weet dat nauwelijks iemand zich verheugt over de Palestijnse slachtoffers, en dat elke Israëlische dode een schokeffect teweegbrengt. Bijna iedereen kent wel één of meerdere soldaten die nu hun leven wagen om wapen­arsenalen en tunnels van Hamas en andere terreurorganisaties in Gaza te ontmantelen.

Onverkoopbaar

Toch denk ik dat de Joodse staat Hamas kan verslaan. Alleen is daar een radicale omslag in Israëls beleid en visie voor nodig. Allereerst is daar het element van public relations en internationale steun. Premier Nethanyahu heeft de afgelopen jaren halsstarrig geprobeerd een onverkoopbaar nederzettingenbeleid te verkopen en uit te breiden. Daardoor heeft hij veel imagoschade geleden, internationale goodwill verspeeld en heuse dan wel potentiële bondgenoten (ook in de existentiële strijd tegen een nucleair Iran) tegen zich in het harnas gejaagd. Het is in Israëls belang om in te zien dat de internationale gemeenschap Israëls aanwezigheid ten oosten van de Groene Lijn nooit zal (of kan) erkennen of accepteren. De bezetting, of hoe je het nederzettingenbeleid op de Westelijke Jordaan­oever ook wilt noemen, brengt Israël onnoemelijk grote diplomatieke schade toe, nog afgezien van de sociaaleconomische, militaire en morele kosten.

Ik ben heus niet zo naïef om de illusie te koesteren dat Abbas de perfecte Palestijnse leider is, of dat na een verdrag met de Palestijnse Autoriteit (PA) de vrede plotsklaps zal uitbreken. Wel ben ik ervan overtuigd dat Israël minstens zo veel belang bij zo’n verdrag heeft als de Palestijnen, en dat president Abbas en de autoriteit de geschiktste partners daarvoor zijn. De PA heeft meermaals effectief met Israël samengewerkt in de strijd tegen religieuze fanaten op de Westoever, onder andere bij het zoeken naar de drie ontvoerde en vermoorde tieners vorige maand.

Het heeft er echter alles van weg dat Nethanyahu –en hij niet alleen– nog steeds een Palestijnse gesprekspartner zoekt die in aanmerking zou komen voor het voorzitterschap van de Wereld Zionistische Organisatie. Zo’n gesprekspartner zal er nooit komen, en een realistische premier moet erkennen dat je moet roeien met de riemen die je hebt. In plaats daarvan blijft de premier erop hameren dat Abbas Israël als Joodse staat moet erkennen, wat in mijn ogen een teken van zwakte en van chronische onzekerheid over ons eigen bestaansrecht is.

Alternatief

De beste manier om Hamas te verzwakken is de Palestijnen een reëel alternatief en een realistisch uitzicht te bieden op een eigen, niet-islamistische staat en een beter leven. Daardoor wordt de kans op een islamistische machtsovername op de Westoever kleiner, en kan Hamas in Gaza misschien zelfs worden verslagen. Dat, samen met een Joodse staat binnen internationaal erkende grenzen, is de beste veiligheidsgarantie die Israël zichzelf momenteel kan bieden.

Op die manier kan niemand serieus volhouden dat Israël de Palestijnen onderdrukt, komt er uitzicht op vrede, of minstens op een zekere normalisatie, en zal het ook makkelijker worden om internationale hulp en steun –met name van de VS en de EU– (terug) te winnen wanneer Israël bedreigd of aangevallen wordt. Of dat nu vanuit Gaza, de Westoever, Syrië, Libanon of Iran gebeurt. Algehele isolatie kan Israël zich niet veroorloven.

Bert de Bruin is historicus en leraar Engels en geschiedenis. In 1995 emigreerde hij naar Israël.