Na de watersnoodramp van 1953 leek het afsluiten van de zeearmen de beste keus om nieuwe rampen te voorkomen. De nadelige gevolgen die dit meebracht, worden echter steeds duidelijker. Ook in RD 12-7 en RD 17-7 was hierover te lezen: een toenemend aantal bruinvissen in de Oosterschelde sterft de hongerdood. Dit komt doordat zij en de vissen die zij eten de stormvloedkering slecht kunnen passeren.

Er zijn echter op veel meer plaatsen problemen door het sluiten van de open verbinding met zee: in het Grevelingenmeer is op enige diepte geen leven meer te vinden, elk jaar is er op veel plaatsen overlast door blauwalg, door verstoorde of onmogelijk gemaakte migratie zijn er plaatsen waar bepaalde vissoorten zijn verdwenen, en de hoeveelheid vis in het IJsselmeer en de waterkwaliteit in het Markermeer is afgenomen.

Nu pakt men het probleem aan door het aanleggen van peperdure vispassages. De oplossing is echter veel simpeler: ontvang de natuur met open armen!

In 2010 verscheen, in samen­werking met het bureau Stroming en de Wageningen Universiteit, het rapport ”Met open armen” van het Wereld Natuur Fonds (WNF). Drie jaar eerder gaf het WNF in ”Hoog tij voor laag Nederland” zijn visie op de mogelijkheden voor Nederland om ons in te stellen op klimaatverandering. Hierin werd de suggestie gedaan om de zeearmen in de zuidwestelijke delta weer te openen en daarmee de band tussen mens en water te herstellen.

Een explosie van leven zal het gevolg zijn. Dolfijnen, zeehonden, zeearenden, steuren, kreeften en ansjovis zijn weer kenmerkend voor de delta. De visserij zal opbloeien en er zal weer een levendige handel vanuit Vlissingen, Middelburg, Zierikzee, Brielle en Hellevoetsluis plaatsvinden.

De universiteit van Wageningen heeft uitgerekend dat met het openstellen van de zeearmen op meerdere punten winst te behalen valt. Die winst ligt met name in natuurgebieden die gepaard gaan met een groot aantal economische activiteiten. Openstelling van onze zeearmen kan een jaarlijkse waardevermeerdering van een half miljard euro opleveren.

Alleen de landbouw zal enkele tientallen miljoenen in waarde dalen, omdat deze sector dan op zoek moet naar een andere zoetwatervoorziening. Voor de akkerbouw hoeft dit geen heel groot probleem te zijn, want er wordt al succesvol geëxperimenteerd met het telen van gewassen in zout water en ook de teelt van het zeer waardevolle voedingsstoffen bevattende zeewier belooft veel goeds.

Veiligheid

Door het herstellen van de open verbinding met de zee vergroten we uiteindelijk ook onze veiligheid. De estuariene natuur (natuur die zich ontwikkelt in het contact tussen zoet en zout water) komt dan namelijk weer terug. Door afzetting van zand en grind is Nederland eeuwenlang met de zeespiegel meegegroeid. Door de aanleg van dammen en keringen was dit proces stilgezet. Als we de zeearmen weer openen, wordt dit proces hersteld en ontstaat nieuwe natuurlijke bescherming. Het WNF beoogt een nieuwe generatie dijken („klimaatdijken”) waarmee het achterland wordt beschermd en voldoende ruimte in buitendijks gebied blijft bestaan.

Met het project ”Ruimte voor de rivier” slaat Rijkswaterstaat de goede richting in. Met name de Waal heeft op veel plaatsen een verruimd stroomgebied gekregen. Op dit moment wordt er ruimte gecreëerd voor de Lek, door onder meer het verwijderen van basaltblokken die de loop van de rivier recht houden en het graven van nevengeulen. Het is al gebleken dat hierdoor het waterpeil in de rivieren afneemt en dus de veiligheid toeneemt.

De auteur zet zich als vrijwilliger in voor natuurbehoud en duurzaamheid.