Een drama voor de familie, die sinds begin april in grote onzekerheid verkeerde over het lot van de jonge vrouwen. Burgemeester Bolsius van Amersfoort typeert de situatie terecht als „hartverscheurend” en noemt deze „een onwerkelijkheid die een bovenmenselijk incasseringsvermogen vergt van de ouders, familieleden en vrienden.”

Er zijn nog minstens twee prangende vragen onbeantwoord. Wanneer en hoe zijn de twee om het leven gekomen? Het is te hopen voor de nabestaanden dat er antwoorden gevonden worden, hoe heftig deze straks misschien ook blijken te zijn. Het onderzoek gaat daarom door, met instemming van de familie.

De vermissing van Kris en Lisanne, die op 1 april voor het laatst waren gezien in de Panamese plaats Boquete, was wekenlang prominent in het nieuws. Familie, politie en speurhonden vertrokken naar Panama om mee te helpen zoeken. Alle lokale radiostations in Nederland riepen in een spotje luisteraars ertoe op om geld te geven aan de Stichting Vind Kris en Lisanne, zodat het onderzoek kon doorgaan. De beloning voor de gouden tip steeg van 2500 naar 30.000 dollar.

De spanning steeg toen anderhalve week geleden een indianenechtpaar een rugzak met persoonlijke bezittingen van Kris en Lisanne vond bij een rivier op acht uur loopafstand van Boquete. Vijf dagen later troffen speurders op ongeveer dezelfde plaats botten en schoenen aan. DNA-onderzoek wees uit dat de menselijke resten afkomstig zijn van de vermiste vrouwen. Van dit alles deden de media verslag. Dat is hun taak. Ze zijn er primair voor een adequate nieuwsvoorziening, ook in dramatische zaken met een sterk persoonlijk karakter.

Zoals vaker bij vermissingszaken –denk aan de broertjes Ruben en Julian uit Zeist– worden de media ook gebruikt om het grote publiek in te schakelen. In de Zeister kwestie leidde dat ertoe dat vele vrijwilligers mee hielpen zoeken naar de jongens. Zolang de politie er geen last van heeft, is daar niets mis mee. In de Panamese zaak werd het publiek gevraagd geld te geven voor het onderzoek. Ook daar is weinig op tegen.

Tegelijk laat dit soort kwesties zien dat de grenzen van het betamelijke makkelijk worden overschreden. Toen er spullen waren gevonden van Kris en Lisanne brachten sommige media details naar buiten waar de ouders van de vermisten nog niets van wisten. Ook werden beelden gepubliceerd die van weinig respect voor de familie getuigden. Zo mag en moet het niet.

Autoriteiten zijn bij wet verplicht om onderzoeksresultaten in dit soort zaken als eerste aan de familie bekend te maken, en niet aan de media. Het is goed dat deze regel bestaat. Dan moeten alle partijen zich er wel aan houden. Dat vraagt van de autoriteiten zorgvuldigheid, van de media terughoudendheid en van het publiek begrip.