Een onvervulde kinderwens is voor veel echtparen een bron van groot verdriet. Hoewel het zeker niet zo is dat een huwelijk incompleet is wanneer er geen kinderen zijn, ervaren veel echtparen dat vaak wel zo. Zij zien het als de kroon op hun huwelijk als er kinderen komen. Wanneer die wens niet in vervulling gaat, kan dat zelfs leiden tot depressies.

Vandaag wordt, op initiatief van verschillende kerken in Apeldoorn, een landelijk monument onthuld waarmee aandacht wordt gevraagd voor juist deze groep gehuwden, maar ook voor alleenstaanden met een onvervulde kinderwens. De bedoeling is dat er voor hen nu een plek is om naartoe te gaan en dat anderen bij het zien van dit gedenkteken erbij worden stilgezet dat het krijgen van kinderen geen vanzelfsprekendheid is.

Dat laatste is vandaag de dag zeker geen overbodige luxe. In een samenleving die ervan uitgaat dat alles maakbaar is, lijkt het krijgen van kinderen iets wat vooral te maken heeft met eigen planning en verlangens. Te weinig wordt erbij stilgestaan dat de rijkdom van een baby in de wieg een bijzondere gave is die mensen geschonken wordt door de Schepper van alle leven. Hij geeft nieuw leven of onthoudt het.

Om die reden is –hoezeer ook begrijpelijk– de term ”ongewild kinderloos” op de keper beschouwd een seculiere term. Mensen hebben uiteindelijk op dit terrein niets te willen. Inderdaad is het daarom beter te spreken over een onvervulde kinderwens.

De indruk bestaat dat er vandaag de dag, meer dan vroeger, echtparen zijn die kinderloos blijven terwijl ze graag nakomelingen zouden hebben. Wat daarvan de oorzaak is, blijft onduidelijk. Zeker is dat een groeiende groep de last van het verdriet zonder kinderen te blijven, meetorst. Op allerlei momenten schrijnt dit.

Gelukkig is de laatste decennia binnen de kerken meer aandacht gekomen voor deze groep. In doopdiensten wordt er vaak apart aandacht aan de kinderloze echtparen gegeven. Er zijn inmiddels gespreksgroepen en -verenigingen. Het monument in Apeldoorn past in deze trend. En dat is positief.

Tegelijk heeft het initiatief voor een monument voor het gemis van kinderen ook iets tegendraads. In onze samenleving worden er jaar op jaar duizenden kinderen –legaal– in de moederschoot gedood. De zwangerschap was dus ongewenst. Weinig mensen kijken er nog van op dat deze abortuspraktijk zo omvangrijk is. Is het dan niet ontzettend schrijnend dat er tegelijk duizenden echtparen jaar op jaar uitkijken naar een kindje en dat toch nooit krijgen? Het monument in Apeldoorn is niet alleen een gedenkteken, maar ook een aansporing om de kinderen die geboren kunnen worden, ook inderdaad een plaats te gunnen in wieg, gezin en samenleving.