Inmiddels zijn deze vijf punten op een oor na gevild. Juist vandaag gaat de roze Kamermeerderheid, die nu nog groter is dan tweeënhalf jaar geleden, meters maken. Terwijl de Senaat (opnieuw) debatteert over het wetsvoorstel over gewetensbezwaarde trouwambtenaren, stemt de Tweede Kamer over het afschaffen van de enkelefeitconstructie.

Dat op al deze terreinen concrete doorbraken plaatsvinden, is onmiskenbaar het gevolg van een abstracte tijdgeest. Wat is de tijdgeest? Het is een manier van redeneren, meer nog een algemeen gedeeld gevoel, dat in een bepaalde tijd in de lucht hangt. Het is de wijze waarop de overgrote meerderheid van een volk in het leven staat, een meerderheid die de kleine minderheid van andersdenkenden niet per se vijandig tegemoet treedt, maar die hen vooral raar vindt. En rare mensen hoef je niet meteen te onderdrukken, maar je moet wel voorkomen dat hún opvattingen in wetgeving of gewoonten blijven of gaan domineren.

Twee voorbeelden. Het dagblad Trouw plaatste vandaag een interview met Duran Renkema, de homoseksuele leerkracht die in 2011 door een gereformeerd vrijgemaakte basisschool in Oegstgeest ontslagen werd vanwege zijn leefwijze. Geest van het interview: deze sympathieke man is het beklagenswaardige slachtoffer van een middeleeuwse, onmenselijke manier van denken van vreemde, orthodoxe christenen. Gelukkig hield hij zijn rug recht. Vandaag mag hij –Trouw feliciteert hem bijna– zijn grote overwinning vieren: de voor homo’s vernederende enkelefeitconstructie wordt eindelijk afgeschaft.

Tweede voorbeeld, uit hetzelfde dagblad, vorige week dinsdag. Trouw plaatste enkele portretten van jonge, pasgehuwde refostellen en sprak met hen over hun waardepatroon, over seksualiteit en kinderen krijgen. De toon was feitelijk en de geïnterviewden gaven heldere, voor behoudende christenen herkenbare antwoorden. En toch… Toch ademt het geheel een onuitgesproken verbazing. Wat een rare mensen! Dat dit soort opvattingen en leefwijzen nog bestaat! ”Liefde volgens het script van God”, is de veelzeggende, vervreemding ademende kop die het dagblad erboven zette.

De tijdgeest: er vált niet tegen te strijden. Hij uit zich in concrete zaken, maar is zelf zeer abstract. Wie zijn zwaard trekt, maait door het luchtledige. De tegenstander is diffuus, zit overal en nergens, je krijgt er geen greep op. Nog niet met de beste argumenten.

De tijdgeest: een christen móét ertegen strijden. Hij is geroepen zijn geloof te belijden. En belijden is, zoals Groen van Prinsterer het ooit uitdrukte, „uitkomen voor de waarheid, waar de tijdgeest (!) het meest bezwaar maakt.”