Inwoners van het Ierse dorpje Carraroe hebben succesvol de verkoop van een stuk grond voor woningbouw aan een projectontwikkelaar aangevochten.

De inwoners van Carraroe willen mensen weren die de oude Iers-Keltische taal niet machtig zijn. Het protest werd ondersteund door de gemeenteraad. Het gerechtshof verlangt nu dat de gemeenteraad de zaken officieel regelt.

Als je Galway -de hoofdstad van de gelijknamige provincie- passeert, rijd je naar het westelijkste puntje van Europa. We kiezen voor de weg naar het hart van Connemara. In de verte doemen uit de aarde de Twelve Bens op. De bergtoppen zijn van een adembenemende schoonheid. Is dit wel echt? Op weinig andere plaatsen zie je zulke groene ruige rotsreuzen, groen zonder gras, bomen of struiken en met de voeten in de talloze meren.

Carraroe en omstreken ligt wat meer naar de kust. Overal waar je kijkt, zie je rotsen en water. Geen grazige weiden met dromend kijkende herkauwende koeien, maar een treurige ezel die met z’n kop over een heg naar de langsglijdende auto’s staart.

De ezel boft het vandaag met het weer. Hoe troosteloos moet het hier zijn als het regent en regen valt hier genoeg. Op geen plaats op het eiland valt zo veel hemelwater als hier. Officieel bestaat het Engels hier niet meer, de verkeersborden zijn niet langer te ontcijferen. Alleen wie geld wil verdienen, hanteert het Engels om zijn producten aan toeristen te slijten.

Carraroe lijkt verlaten. Met z’n dikke 500 inwoners mag het zich een heuse stad noemen met zelfs een officiële hogere opleiding voor het oude Keltische Gaelic. De komende zes jaar mag het 135 huizen bouwen, wat bijna een verdubbeling van het aantal inwoners zal betekenen.

De verkeersborden in het Keltisch duiden allemaal richting koraalstrand, en de lege vakantiehuisjes doen vermoeden dat er in de zomermaanden toch leven moet zijn.

Als we in het ’centrum’ een dame aanschieten over de gewraakte Gaelic-wijk, weet zij meteen waar we het over hebben. Plaatselijke bewoners hadden een proces aangespannen tegen het bestuur van het graafschap -vergelijkbaar met onze provincie- dat een stuk grond aan een projectontwikkelaar had verkocht. De bewoners willen hun gebied Keltisch houden. Zij wonnen het proces.

Terwijl de hond stevig aan de lijn trekt, vertelt de vrouw in beschaafd Engels dat het toch wel een goede zaak is dat het gebied Keltisch blijft. Zij wijst ons de weg naar de omstreden bouwkavel. Ieren zijn altijd bereid te helpen, en als ze je niet kunnen helpen, doen ze het vaak toch. Vier keer worden we goedbedoeld de verkeerde kant uitgestuurd. Tegenover het plaatselijk hotel parkeren we de auto op een rotsveldje. De eigenaar weet waar we het over hebben: het is een bouwkavel aan de hoofdstraat.

De plaatselijke kruidenier in de enige echte straat van het stadje blijkt de motor te zijn achter de ”Kelten eerst”-actie. In zijn zaak is alles te koop. Van pinda’s, brood melk en vuilniszakken tot messen, regenlaarzen en onderdelen voor melkmachines.

„Ik heb niets tegen mensen die Frans en Duits spreken, als ze maar bereid zijn om hier Iers te praten”, zegt Mici O’Flatharta. „Maar in de eerste plaats is het Engels toch een bedreiging?” proberen we. Nee, hij heeft niets tegen anderstaligen. Zij mogen hier best huizen kopen, maar ze moeten bereid zijn Iers te leren en te spreken. Het is vooral belangrijk dat de kinderen van de nieuwkomers Iers spreken. „Onze taal kan alleen overleven als we haar beschermen.”

En hoe wil hij dat dan beoordelen bij nieuwkomers? „Misschien door een gesprek”, luidt het zwakke antwoord.

De strijd om het behoud van de eigen cultuur heeft desastreuze gevolgen voor de grondprijzen. De kavel aan de overkant -met nog altijd een bord met ”Te koop” ervoor- is al uit de markt genomen. De grond in Carraroe is geen stuiver meer waard.

Op de vraag waar het omstreden bouwterrein ligt, duidt hij het rotsveldje tegenover het hotel aan. De eigenaar wist niet dat de omstreden grond tegenover hem lag. Nu staan er vrachtwagens, maar vooralsnog mag er niet worden gebouwd.

Voordat we vertrekken, rijden we nog even naar het koraalstrand. Het is mooi, maar toch niet zo mooi als de Nederlandse zandstranden met de unieke duinenrij. Met de koude zeewind in de haren staren we over het water. Daar ergens ligt Amerika. Hier is het kaal, woest en wild. Onwillekeurig doet het even denken aan het begin van de schepping. Nee, hier zouden we toch niet willen wonen, we blijven voorlopig maar gewoon Engels spreken.