De vervrouwelijking van het basisonderwijs is al jaren aan de gang. In die zin is er dus weinig nieuws. Toch intrigeert de vraag waarom het aantal meesters blijft dalen, ondanks allerlei acties van pabo’s om de opleiding aantrekkelijker te maken voor jongens. Wie het antwoord op deze hamvraag weet te vinden, heeft wél echt nieuws te melden.

Intussen gaat het om een serieus probleem. Er zijn basisscholen waar de kinderen acht jaar lang alleen les krijgen van jufs. De directeur, al dan niet bovenschools, is soms een man, maar ook dat is niet overal zo. Hoe kwalijk is deze feminisering van het basis­onderwijs voor de ontwikkeling van kinderen?

Geen enkel misverstand erover: jufs geven net zo goed les als meesters. In die zin is er geen verschil. Maar pedagogen constateren dat het voor de sociaal-emotionele ontwikkeling van jongens én meisjes niet goed is als ze mannelijke voorbeelden missen. Wat geldt voor gezinnen waar de vader ontbreekt, is ook op de school van toepassing.

Daarnaast kan de vraag worden gesteld wat het voor het personeel betekent als er op school –bijna– uitsluitend dames werken. En hoe zal die ene meester zich voelen te midden van al die jufs? Voor veel werksituaties geldt dat een evenwichtige mix van mannen en vrouwen een goede sfeer geeft en de kwaliteit van het werk verbetert.

Er zijn verschillende redenen waarom mannen het onderwijs mijden. In enquêtes geven ze zelf aan: ik verdien te weinig, wil meer status en mis kansen om hogerop te komen. Opmerkelijk trouwens dat het probleem zich alleen in het basisonderwijs voordoet; niet in het voortgezet onderwijs en ook niet in het middelbaar en hoger beroepsonderwijs. Daar is geen sprake van een mannentekort.

In het orthodox-christelijk basisonderwijs voltrekt zich dezelfde ontwikkeling als landelijk. Ook reformatorische scholen hebben amper mannen voor de klas staan. Dat is goed beschouwd nog opmerkelijker. Het onderwijs en de zorg waren in christelijke kring decennialang gewilde beroepsgroepen, omdat in deze sectoren, meer dan bijvoorbeeld in het bedrijfsleven, dienstbaarheid wordt gevraagd. Dat dit voluit Bijbelse begrip onder christelijke jongens en mannen kennelijk niet meer zo leeft, is veelzeggend.

Pabo’s kunnen proberen de opleiding aantrekkelijker te maken voor jongens. Dat doen ze ook en daar moeten ze vooral mee door blijven gaan. Maar ten diepste ligt de oplossing van het probleem niet daar. Het zou goed zijn als jongens en mannen in christelijke kring zich afvragen of geld, status en carrière de belangrijkste criteria zijn bij het kiezen van een beroep. Zijn orthodoxe christenen misschien ook in dit opzicht meer in de ban van het materialisme dan ze zelf beseffen?