Wie de cijfers uit het rapport even op zich laat inwerken, moet wel schrikken. Van al het geproduceerde voedsel wordt een kwart tot een derde weggegooid. Het was smakelijk, eetbaar en het wordt aan het bederf overgegeven. En ondertussen creperen enkele duizenden kilometers verderop miljoenen mensen van de honger. Dat is schrijnend. Dat is absurd.

Met name de westerse wereld maakt zich schuldig aan deze verspilling van het eetbaar goed. In landen als de VS en Groot-Brittannië verspilt een gezin van vier mensen jaarlijks tussen de 800 en 1200 euro aan voedsel. In Nederland gooien huishoudens ieder jaar voor zo’n 350 euro aan goed eetbaar voedsel in de kliko.

Deze grove verspilling aan etenswaar heeft ongetwijfeld te maken met ons welvaartsniveau. Financieel kunnen veel westerlingen het zich veroorloven voedsel dat niet bevalt weg te gooien. Meestal zit er genoeg geld in de portemonnee om iets lekkerders, iets wat verser is te halen.

Daarbij speelt ook nog eens mee dat op de verpakking van het voedsel een houdbaarheidsdatum wordt vermeld. Die geeft aan dat het gegarandeerd houd- en eetbaar is tot de genoemde datum. Maar die ligt even gegarandeerd altijd vóór de uiterste consumptiedatum. Te vaak wordt gedacht dat direct na de vermelde datum het voedsel niet meer eetbaar is. Dat is een misvatting.

Belangrijker is nog dat de overvloed ons ook kieskeurig heeft gemaakt. We willen alleen eten wat ons goed smaakt. Als het niet lekker is, gooien we het weg. Dat is in veel gevallen kenmerkend voor de westerse mentaliteit. Was het vroeger niet ongebruikelijk dat gezinsleden moesten eten wat de pot schaft, nu komt het voor dat kinderen hun bord wegschuiven als het opgediste maal hun niet bevalt. Daarbij wordt dan niet beseft dat het krijgen van een eenvoudig, doch voedzaam maal een bijzondere zegen is die anderen ontberen.

De kieskeurigheid en voedselverspilling steken schril af tegen de armoede die mensen in de derde wereld soms lijden. Het grote verschil is dat mensen in de ontwikkelingslanden lekker vinden hetgeen ze eten, terwijl de westerling eet wat hij lekker vindt.

De meeste Nederlanders voelen nog altijd mededogen met mensen die honger en gebrek lijden. Wanneer daarvoor hulpacties op gang komen, dan zijn veel mensen bereid diep in de buidel te tasten. Dat is positief. Het tekent dat honger en armoede burgers in het rijke Westen nog raakt.

Toch is minstens zo belangrijk dat de mentaliteit op het gebied van voedselgebruik verandert. Wie structureel wil werken aan het oplossen van het voedselvraagstuk zal minder kieskeurig en veel zuiniger op het voedsel moeten zijn.