In de krant van 11 februari stond een helder betoog van dr. ir. S. M. de Bruijn naar aanleiding van recent verschenen artikelen over de desastreuze gevolgen van het misbruik van internet, ook binnen de gereformeerde gezindte. Duidelijk is dat sociale media en het gebruik van smartphones een uiterst negatieve invloed hebben op de moraal van grote groepen jongeren en ouderen binnen de eens zo veilige reformatorische zuil.

De Bruijn pleit voor een verandering in het denken in de gereformeerde gezindte en doelt daarbij op het ontwikkelen van een sociale code, een collectieve verontwaardiging, in het bestrijden van mediamisbruik. Helemaal mee eens! Maar graag zou ik een aspect willen toevoegen aan deze gewenste verandering in het denken in onze gezindte: het aspect van distantie.

Naar mijn mening wordt het hanteren van grenzen in het omgaan met media te snel als niet-realistisch afgewezen. Is, om enkele voorbeelden te noemen, het leven van onze kinderen op de middelbare school echt zo ondraaglijk zonder smartphone, of maken we onszelf dat massaal wijs en creëren we daarmee zelf onze valkuil? Is het echt zo lastig om zinvol mediagebruik te onderscheiden van niet-noodzakelijk en geestdodend misbruik van internet voor amusementsdoeleinden?

Wat gaat er mis als we als gezinnen het internetgebruik beperken tot de huiskamer en daardoor sociale controle inbouwen? Kunnen we als ouders onze kinderen echt niet beschermen tegen cyberpesten en pornoverspreiding, door simpelweg van hen te verlangen hun Facebookaccounts en dergelijke te verwijderen of liever ze te verbieden eraan te beginnen? Biedt WhatsApp op de smartphone werkelijk zo veel voordelen ten opzichte van de sms-functie op de Nokia?

Als dit allemaal te veel van het goede is, waarom dan niet minstens iets meer distantie aanbrengen in het mediagebruik? Het zou onder ons toch volstrekt normaal moeten zijn dat in elk geval op zondag die smartphone uit staat en opgeborgen ligt in de keukenla?

Natuurlijk weet ik ook wel dat we er met alleen grenzen stellen niet zijn en dat gewetensvorming noodzakelijk is. Het maken van weloverwogen mediakeuzes en het kiezen voor distantie sluit gewetensvorming echter niet uit, zoals vaak gesuggereerd wordt, maar vormt de gezonde voedingsbodem om jongeren te vormen. Wat zou het een zegenrijke uitwerking op onze reformatorische gezindte kunnen hebben, wanneer we als opvoeders concrete grenzen trekken, regels stellen en distantie betrachten.

De auteur is vader, docent en lid van de mediacommissie van de classis Kampen van de Gereformeerde Gemeenten.