Dat blijkt uit onderzoek van communicatieadviseur Burson-Marsteller onder 300 analisten, journalisten, headhunters en studenten. De peiling is onderdeel van een wereldwijde ondervraging. In vergelijking met de buitenlandse tegenhangers scoren Groenink, Kleisterlee, Burgmans en hun collega’s een stuk lager.

Volgens directeur I. Wallage van de Nederlandse tak van Burson-Marsteller durven Nederlandse topmannen, ook wel ceo’s genoemd, zich niet te profileren. „Het lijkt een tegenreactie te zijn op de super-ceo die zich eind jaren negentig ontwikkelde in de Verenigde Staten en Groot-Brittannië”, stelt ze.

Wereldwijd is een trend te zien waarbij steeds meer bestuursvoorzitters terughoudender worden. Volgens Wallage schrikken ze terug voor het oprukkende belang van de aandelenkoers. In het vergelijkbare Amerikaanse onderzoek kwam zelfs naar voren dat zeven op de tien topmannen de afgelopen tijd met de gedachte speelden om op te stappen.

Desondanks hebben in onder meer Duitsland en de Verenigde Staten de toplieden nog veel meer statuur. In die landen vinden de ondervraagden dat de reputatie van de ceo voor het grootste deel het imago van de hele onderneming bepaalt. In Nederland is dat iets meer dan 40 procent, aldus Wallage.

Voor verbetering is geen enkelvoudige oplossing te geven, zegt Wallage. Wel benadrukt ze dat geloofwaardigheid heel belangrijk is. „Je moet geen fabels vertellen.” Bovendien constateert ze dat de omgang met de eigen medewerkers ook door buitenstaanders steeds belangrijker wordt. „De samenleving wordt kritischer en gaat beter op dat soort zaken letten.”

Voor de buitenlandse topman geldt hetzelfde. Steeds meer Nederlandse ondernemingen hebben een niet-Nederlander aan het hoofd. Die moeten rekening houden met de zuinige Nederlandse opvatting. „Hou rekening met de onderbuik van het achterland”, is haar advies.