De meeste Arabieren haten hem intens. Sharon bracht hun immers in diverse oorlogen zware verliezen toe. Hij liet ook de moordpartijen in de Palestijnse kampen van Sabra en Shatila rond Beiroet gebeuren. En –niet in de laatste plaats– hij was een van de architecten van het Israëlische nederzettingenbeleid.

Door veel militairen en een deel van rechts Israël wordt Sharon echter op handen gedragen. Zijn moed en capaciteiten als bevelhebber staan buiten kijf. Er zijn maar weinig Israëlische leiders die zo veel voor de veiligheid van de Joodse staat hebben betekend als Ariel Sharon.

Voor religieus rechts is Sharon juist weer de man die Bijbels land heeft verkwanseld. Hij liet in de zomer van 2005 de Joodse enclave Gush Katif in de Gazastrook ontruimen. Die maatregel wordt hem tot op de dag van vandaag kwalijk genomen. Sommigen zien zelfs een direct verband met zijn hersenbloeding in januari 2006, die hem in een acht jaar lange coma deed belanden waaruit hij nooit meer zou ontwaken.

Dat maakt het er niet eenvoudiger om je een oordeel over Ariel Sharon te vormen. Zijn eigen motto was: verras de vijand altijd.

En dat deed Sharon dan ook. Door diverse keren ver achter de vijandelijke linies een gedurfde militaire operatie te leiden die uiteindelijk beslissend voor de uitkomst van een oorlog zou blijken.

Door de nieuwe partij Kadima te beginnen, omdat hij inzag dat hij met Likud de verkiezingen niet zou winnen.

Door de eenzijdige terugtrekking uit de Gazastrook, omdat hij ervan overtuigd was dat het Joodse karakter van de staat Israël op de lange termijn in de verdrukking zou komen.

Sharon blijft ook bij uitstek de man van ”wat als?” Hoe zou Israël eruit hebben gezien als Sharon anno 2014 nog premier was geweest? Onlangs lekten documenten uit waaruit bleek dat Sharon nog meer eenzijdige maatregelen in petto had – mogelijk zelfs een volledige terugtrekking uit de Westelijke Jordaanoever.

Zou hij dan in staat zijn geweest een einde aan het Israëlisch-Palestijnse conflict te maken, juist door het nederzettingenbeleid los te laten dat hij zelf in gang had gezet? Dat blijft op zijn best giswerk.

Voor de een blijft Ariel Sharon een legendarische strijder die Israël voor veel onheil behoedde. Voor de ander is hij een meedogenloze bulldozer die zich door niets en niemand liet tegenhouden en zijn land in zinloze oorlogen meesleepte.

Voor de een is Ariel Sharon een verrader die leger en politie tegen zijn eigen volk inzette bij de ontruiming van de Gazastrook en feitelijk Hamas aan de macht bracht. Voor de ander een visionair die inzag dat de Joodse aanwezigheid in Gush Katif op termijn niet houdbaar zou zijn.

Kortom, over Ariel Sharon valt nauwelijks meer te zeggen dan dat hij een complexe man was. Maar wel iemand die de vijand altijd een slag voor was.