Nu worden per jaar honderd aangespoelde zeehonden van de Zeeuwse, Zuid-Hollandse of Noord-Hollandse kust naar het Groningse Pieterburen gebracht. Een plek voor de nieuwe opvang is er nog niet, maar ’t Hart heeft er alle vertrouwen in dat die er komt. „Het hoeft geen luxeverblijf te zijn. Er staat zo veel geschikt materieel, bijvoorbeeld in de Rotterdamse haven. We hebben al toezeggingen gekregen voor hulp.”

In de Zeeuwse wateren worden veel minder zeehondenpups geboren en sterven meer zeehonden dan in de Waddenzee. Om de ‘Zeeuwse’ zeehondenpopulatie weer stabiel te krijgen, zijn wetenschappelijk onderzoek en voorlichting noodzakelijk. Een zeehondencrèche kan daarbij helpen. „Toen ik in de jaren 70 in Pieterburen begon, was de populatie zeehonden daar ook niet stabiel. Nu wel.”

Eind januari gaat ’t Hart naar Iran om daar bij de Kaspische Zee een zeehondencrèche met haar naam te openen. Langs de kust zijn veel zeehonden die in visnetten terechtkomen. „De vissers zijn arm en wilden hun netten niet kapotmaken om de dieren te redden”, zegt ’t Hart. Daarom sloegen ze de zeehonden dood. Nu is er een groep vrijwilligers die de zeehonden komen redden en de vissers krijgen van de overheid ook een bijdrage om hun netten te repareren.”

Veel van de geredde zeehonden worden meteen vrijgelaten, maar er komt ook een klein centrum waar ze met dieren terechtkunnen die wel extra hulp nodig hebben. „Het gaat dan maar om een paar zeehonden per jaar”, aldus ’t Hart.