De Onderwijsraad constateert dat scholen soms moeilijk aanspreekbaar zijn voor ouders die klachten hebben. Ondanks medezeggenschapsraden en klachtenprocedures vindt een aantal vaders en moeders geen gehoor als ze ontevreden zijn over docenten. Ook bestaat er nogal wat onduidelijkheid over verantwoordelijkheden bij de opvoeding.Binnen de orthodox-protestantse wereld wordt vanouds de eenheid tussen kerk, school en gezin bepleit. Dat betekent dat elk van de drie een eigen taak en verantwoordelijkheid heeft. Tegelijkertijd vullen die drie geledingen elkaar aan. Zo vormen ze ook een eenheid. Waarbij vaststaat dat de ouders de eerstverantwoordelijken voor de opvoeding zijn. Zij maken keuzes die bepalend zijn voor de opvoeding van hun kind.

In de achterliggende decennia hebben ouders -soms ongemerkt- een steeds groter deel van de opvoedingstaak bij de scholen neergelegd. Leerkrachten worden geconfronteerd met slechtgemanierde, weinig opgevoede kinderen. De correctie van dat gedrag laten vaders en moeders vaak over aan de docenten zonder dat dit vanuit het gezin gesteund wordt. Soms is dat een gevolg van het onvermogen van ouders om op te treden, vaak is het een uitvloeisel van de overvolle agenda van vader en moeder.

Daarbij komt dat ouders mondiger, kritischer zijn geworden. Was het twintig jaar geleden bijna vanzelfsprekend dat vader achter de meester ging staan als zoon of dochter over de schreef was gegaan, tegenwoordig roepen ouders veel gemakkelijker leerkrachten ter verantwoording.

Dat is een merkwaardige tegenstrijdigheid. Enerzijds meer opvoedingstaken overlaten aan de school, anderzijds het niet pikken als docenten een kind op de vingers tikken. Daarmee wordt de eenheid tussen school en gezin ernstig ondergraven en de positie van docenten aangetast.

Natuurlijk komt het voor dat leerkrachten steken laten vallen. En daar moet over gepraat kunnen worden. Scholen dienen zich daarvoor open te stellen. Klachtenregelingen, vertrouwenspersonen en op veel scholen medezeggenschapsraden zijn daarvoor de aangewezen routes.

Toch is met deze instellingen niet de goede samenwerking tussen school en gezin gewaarborgd. Het werk van medezeggenschapsraden richt zich vaak op structuren en processen binnen het onderwijsinstituut. Het gaat dan vooral om de vraag: Wat mogen ouders van een school verwachten en wat verlangen ze van de school? Het zou nuttig zijn als scholen op hun beurt aan ouders duidelijk maken wat zij van hen verwachten.

Het is vooral van belang welke visie school en gezin op elkaar hebben. Te veel zien ouders zich als klant van de school. Zij verwachten van de ’onderwijsleverancier’ een eersteklas product waarbij hun kind zich vooral prettig voelt.

Natuurlijk mogen ouders verwachten dat hun zoon of dochter goed onderwijs krijgt. Maar basisvoorwaarde is dat zij de vorming en opvoeding als gezamenlijke taak zien waarbij school en ouders elkaar aanvullen en ondersteunen. Wanneer dat het geval is, zijn veel onduidelijkheden over verantwoordelijkheden opgeheven.