Nu is het zo dat mensen die lijden aan het leven en daarom willen sterven niet kunnen rekenen op medewerking van artsen. Zij kunnen namelijk hun verzoek niet onderbouwen met medische redenen. Het enige wat hen ertoe brengt te vragen om levensbeëindiging is dat ze verder leven niet meer zinvol achten. Wie om die reden vraagt te mogen sterven, vindt op dit moment de wetgever op zijn pad. De huidige wetgeving bepaalt namelijk dat een dergelijk euthanasieverzoek niet mag worden ingewilligd. Iemand die in een dergelijk geval een medemens hulp bij zelfdoding biedt, is strafbaar.

De minister acht het „verstandig” dat een „commissie van wijzen” onderzoekt of de bestaande wetgeving nog wel voldoende is toegesneden op de huidige wensen van burgers. Daarbij vraagt ze zich af of de regels ruimer moeten worden.

Cruciaal in deze redenering is dat de bewindsvrouw haar uitgangspunt neemt in het zelfbeschikkingsrecht van de burger. Dat wil zij volledig tot zijn recht laten komen. Wanneer mensen de vrijheid willen om zelf te bepalen wanneer hun leven beëindigd moet worden, ook als daar geen medische reden voor is, dan moet de wetgever daaraan tegemoetkomen.

Dat wetsregels soms worden aangepast aan de ver-
anderde maatschappelijke opvattingen is niet ongebruikelijk. Dat gebeurt zeer regelmatig. Maar het maakt wel verschil waar het bij die aanpassing om gaat. Het is echt iets anders als de wettelijk toegestane maximumsnelheid omhooggaat of dat de regels voor levensbeëindiging 
ter discussie worden gesteld. Dat behoeft voor niemand een nadere toelichting.

Wie, zoals minister Schippers, bij de indringende vragen rond levensbegin en -einde de autonomie van de mens als startpunt kiest, ontkomt er niet aan wetgeving voortdurend aan te passen aan het veranderend denken in de maatschappij, ook al zegt haar partij, 
de VVD, een consciëntieuze afweging te willen maken.

Het gevaar van Schippers’ keuze is dat er nooit garanties gegeven kunnen worden dat –op termijn– kwetsbaar leven veilig is. Want al zegt men nu nog dat niemand bang behoeft te zijn voor het handelen van artsen en ieders wens rond het levenseinde gehonoreerd zal worden, het is niet uitgesloten dat het denken over behandelingen bij het levenseinde over een aantal jaren veranderd is. Eenvoudig omdat de autonome mens dan andere keuzes maakt.

Alleen wie uitgaat van een norm die buiten de mens ligt, heeft een vaststaand ijkpunt waar alle wetten aan getoetst kunnen worden. Die norm biedt de Bijbel. Daarin staat dat de Schenker van het leven de geboorte- en stervensuur van ieder mens bepaalt. Alleen wie aan die norm vasthoudt, hoeft niet bang te zijn te gaan schuiven.