De ontwerpresolutie ademt de sfeer van de pro-euthanasiebeweging in Europa. De woorden zijn hier en daar wat gematigder om het breder aanvaard te krijgen, maar de richting is duidelijk.Het ontwerp gaat uit van de stelling dat euthanasie nu in alle landen in zekere mate zonder controle plaatsvindt. Onderzoek bevestigt dit. Maar ook in Nederland blijkt er nog steeds een grijs gebied. Heel veel gevallen van euthanasie worden niet gemeld. De Nederlandse wet was bedoeld om euthanasie beter te controleren en zo ook te beheersen. Onderzoek wijst echter uit dat het aantal gevallen in ons land hoger ligt dan elders. De regulering heeft kennelijk geleid tot een toename. Het is dus niet beheersbaarder geworden. De resolutie kenmerkt zich ook door onzuivere retoriek als ze stelt dat je de patiënt dwingt te blijven lijden als je geen euthanasie pleegt. Weigeren iemands leven te beëindigen is toch niet iemand te dwingen te blijven leven?

De opstellers van deze tekst kiezen er duidelijk voor het individu zelf te laten beschikken over het leven. Oorspronkelijk werd het recht op (bescherming van) leven gezien als een onvervreemdbaar recht, waarvan zelfs de persoon zelf geen afstand kon doen. In de zaak-Pretty heeft het Europees Hof voor de Rechten van de Mens dit nog zo uitgelegd. Maar deze ontwerpresolutie kiest net als de Nederlandse euthanasiewet voor het recht op zelfbeschikking.

Prof. dr. H. Jochemsen, directeur Lindeboom Instituut voor medische ethiek.