Er zit nogal wat ruimte, ik noem het een gapend gat, tussen het beeld van de ouders en de seksuele werkelijkheid van hun kinderen. Verliefd zijn, tongzoenen, voelen en strelen; er wordt open en bloot over geschreven in het RD-artikel. Het gaat om een onderzoek onder jongeren. De vraag dringt zich op of deze naakte waarheid ook van toepassing is op reformatorische jongeren. Die zul je dat dan moeten vragen.

Zulke vragen stelde je vroeger niet. Trouwens, vroeger deden kinderen dat niet, of misschien ook wel, maar praatte je daar niet over. Zoiets heet een taboe.

Daarna vroeg je het aan drs. A. B. F. Hoek-van Koo­ten. Inmiddels zijn we een generatie verder en worden vragen over dit soort onderwerpen voorgelegd aan drs. Brons-van der Wekken. In dit geval schieten we daar niet veel mee op, want zij wil er zonder onderzoek geen harde uitspraken over doen. Wel vermoedt ze dat de cijfers onder christelijke jongeren niet veel anders zullen liggen. Wellicht moet dat onderzoek inderdaad plaats­vinden, maar tot die tijd neem ik een voorschot. Ik vrees dat de evenwichtige basis met betrekking tot dit onderwerp, die volgens Brons in de kindertijd moet zijn gelegd, veelal ontbreekt. Het is zeer twijfelachtig of veel reformatorische kinderzielen voor het tiende jaar zijn gevormd op het gebied van seksualiteit.

Onze jongeren zijn actief op sociale media en op seksueel gebied, en die combinatie zorgt nogal eens voor veel verdriet. Begin dit jaar sprong een meisje van een flat. Een zeer intieme foto die zij aan haar vriendje had gestuurd, werd na het verbreken van de verkering getwitterd. Binnen een paar uur liepen tig jongens van de openbare school met de foto op hun telefoon. Reformatorische jongeren zijn ook niet vies van verliefdheden, tongzoenen, strelen en voelen. Ook onder hen circuleren foto’s die omschreven kunnen worden als compromitterend. Als die foto’s eenmaal de wijde wereld ingezonden zijn, komen ze nooit meer terug. Het is net als met tandpasta: eenmaal uit de tube krijg je het er nooit meer in.

Het wordt tijd dat de boeken van Hoek en Brons ouders tot lezen wekken, waarna, desnoods blozend, met kinderen en jongeren gebabbeld gaat worden. Zonder dat ouders daarbij uit het oog te verliezen dat ook zij eens jong waren.