Bert de Bruin schreef een artikel over het vredesproces tussen Israël en de Palestijnen (RD 16-8). Graag plaats ik enkele kanttekeningen bij zijn bijdrage.

Allereerst, het is waar dat veel inwoners van Israël Judea en Samaria mijden. Dat doen zij echter niet omdat zij de historische banden met het gebied miskennen, maar omdat zij het er gevaarlijk vinden.

Aan de andere kant, veel van de mensen die er wonen, reizen dagelijks naar hun werk in Tel Aviv en Jeruzalem. Jongeren liften van het ene dorp naar het andere, mensen werken er in de wijngaarden, en ik zelf bezoek al jaren met een huurauto mijn vrienden in Judea en Samaria, of ze nu in Shilo, Bethel of Tekoa wonen.

Je kunt je inderdaad afvragen –zo schrijft De Bruin– of de genoemde gebieden voor Israël wel zo strategisch zijn. Nu wordt dat niet gezegd omdat Samaria en Judea raketten kunnen opvangen die voor Tel Aviv zijn bedoeld, maar omdat Israël door zijn aanwezigheid in staat is terreur te voorkomen via doelgerichte acties op kleine schaal. De situatie in Gaza laat zien dat Israël daar nu alleen met militaire inzet kan ingrijpen.

Realistisch

En wat het vredesproces betreft: in feite liggen de plannen klaar. Israël en de Palestijnen hebben de laatste twintig jaar niet stil­gezeten. De vraag is alleen of de politieke bereidheid aanwezig is om het uit te voeren.

Inmiddels leeft 95 procent van de Arabische bevolking in Judea en Samaria onder Palestijns zelf­bestuur en is de helft van hen zelfs tegen een tweestatenoplossing. Waarschijnlijk zijn de gevolgen voor de Palestijnse president Abbas niet te overzien na het bereiken van een overeenkomst. Er zal onvrede blijven, Hamas zal zich roeren; Abbas zal niet langer de leider van de ‘underdog’ zijn.

Voor Israël zal het moeilijk zijn om 350.000 Joden weg te halen van de Westoever. Inmiddels woont er een derde generatie. De helft van de Israëliërs is bovendien tegen een vernietiging van het Joodse leven in Judea en Samaria, iets wat Abbas eist. Waarschijnlijk is voor beide partijen een bestendiging van de huidige situatie daarom het meest realistisch en wijs.

Heilsgeschiedenis

Dit is echter allemaal politiek; daar kun je over twisten. Er is iets wat boven de menselijke politiek uitstijgt; daar klopt het hart van onze belangstelling voor Israël. Ik geloof dat er uiteindelijk maar één geschiedenis is, en dat is de heilsgeschiedenis. Zo kijk ik naar heel het wereldgebeuren.

Als ik zie hoe het Midden-Oosten in brand staat, besef ik dat ook dit niet buiten de Heere omgaat. En zo kijk ik ook naar Judea en Samaria. Ik weet dat Israël niet op veroveringstocht is geslagen. God schonk het Bijbelse hartland aan zijn volk toen het Midden-Oosten Israël wilde vernietigen. Dat was het wonder van de Zesdaagse Oorlog, en ik deel dat geloof met de inwoners van Judea en Samaria.

In Judea en Samaria liggen Hebron en Gilgal, hier woonden de aartsvaders en de profeten. Nooit zijn Joden daar gaan wonen omdat het er zo mooi was. Nooit zijn ze daar gaan wonen om andere bewoners te verdrijven. Ze wonen er om te kunnen bidden bij de graven van de aartsvaders en eindelijk weer te mogen leven in het land van de Bijbel.

Samaria, dat waren de zwarte bergen waar je vanuit Tel Aviv tegen aankeek, een donker en onherbergzaam land. Dat land hebben mensen in de jaren na de Jom Kipoeroorlog geprobeerd te ‘verlossen’ en tot bloei te brengen, in het geloof dat hier het hart van Gods land ligt. Bijbels gezien hebben de oude stad Sion en de bergen van Samaria en Judea zo veel meer dan Haifa. Dit is het erfdeel van Jozua en Kaleb.

Wijs

Of het politiek allemaal zo wijs is? Wat is onze wijsheid? Nooit heeft God Zijn volk in het land gebracht omdat de politieke omstandig­heden zo gunstig waren. Het volk Israël jouwde de twee verspieders uit, het wilde liever terug in de ballingschap dan Jozua en Kaleb te volgen, die vertrouwden op God. Er is blijkbaar een wijsheid die hoger is dan het politieke inzicht van de wereld.

Ik geloof ook nooit dat Israël met het ontruimen van het Bijbelse hartland de vrede van de wereld zal winnen. Misschien voor even. Altijd is er verzet tegen het Joodse volk geweest, ook voordat Joden de Jordaanvallei tot bloei brachten, ook voordat het Joodse volk een staat had. Door zijn bijzondere positie met God zal Israël in deze wereld een natie blijven die alleen woont, totdat de Messias komt en het heil vanuit Sion de aarde zal omvatten.

Dat is de diepste reden waarom ik en het gros van de lezers van deze krant zich met Israël verbonden weten. Zij beseffen dat de oude stad Jeruzalem en het Bijbelse hartland van Israël van grote betekenis zijn.

De auteur is als predikant in dienst van Christenen voor Israël.