Kamerleden roepen burgers zelf op hen te helpen bij hun besluitvorming, verklaart Dorenbos zijn voortdurende lobby in Den Haag. „We leven per slot van rekening in een democratie.”

Op een „actie- en mediagerichte manier” probeert hij politici zo te bereiken dat die in de stortvloed van informatie die ze te verwerken krijgen „niet om onze zienswijze en voorstellen” heenkunnen.

„We proberen het steeds visueel te doen”, licht hij verder toe. Dorenbos plaatste bijvoorbeeld, met anderen, in 2010 zo’n 30.000 plastic foetussen op het Plein voor het Kamergebouw om te verbeelden hoeveel kinderen er jaarlijks in Nederland door abortus worden gedood. „De foto daarvan ging toen de hele wereld over en verschijnt steeds weer als het over abortus gaat.”

Ook leverde hij 100.000 handtekeningen tegen abortus af bij het Kabinet van de Koning. Daarnaast bracht hij samen met vrouwen die een abortus hebben ondergaan en daarmee problemen hebben, een bezoek aan diverse politici. Op 7 december zal er in Den Haag een Mars voor het leven zijn.

Succes is niet Dorenbos’ doel. „Wij richten ons op de verkondiging van de waarheid. Schreeuw om Leven wil de waarheid en liefde van God toepassen op alle terreinen van het leven. We willen ook de stem zijn van het kindje dat in de baarmoeder schreeuwt om leven als de aborteur het op gruwelijke wijze vermoordt.”

Moeilijke strijd

Effect sorteren zijn acties zeker. „Aan SGP-leider Van der Staaij hebben we afgelopen voorjaar de film ”It’s a girl” getoond, met als gevolg dat de SGP een motie indiende tegen meisjesdiscriminatie. Die is Kamerbreed gesteund.”

„De politiek weet dat we er zijn”, stelt Dorenbos. „Elke nieuwe minister en nieuw Kamerlid krijgen informatie van ons. Wij noemen dat: rondje Den Haag.”

Hoewel hij complimenten krijgt dat zijn stichting niet opgeeft en trouw blijft aan haar doel, voert hij een moeilijke strijd. „Politici staan vooral open voor geluiden van hun politieke medestanders. Als het over abortus gaat, wordt de stem voor het leven vaak verdonkeremaand of in een verkeerd daglicht gesteld. Of zelfs belachelijk gemaakt.” Daarom is het zo belangrijk, zegt hij, „om steeds opnieuw geprononceerd je standpunt naar voren te brengen.”

Het uitdelen van plastic modelletjes van een tien weken oud kindje, bijvoorbeeld, riep „felle” reacties op. „Maar de waarheid komt wel over.”

De „grote ellende” is volgens Dorenbos dat de media „in grote meerderheid hardnekkig tegen de ethiek van God zijn.” Ook christelijke media „zijn vaak zeer terughoudend om prolifeactiviteiten de ruimte te geven”, meent hij.

Dorenbos wijst erop dat alle Kamerleden toegankelijk zijn voor burgers. „Hun (e-mail)adressen en telefoonnummers zijn bekend. Op de website van de Kamer en de rijksoverheid staat hoe je contact kunt opnemen. Iedereen kan een mailtje sturen of een brief schrijven naar Den Haag. Dat is snel genoeg gebeurd. Met één postzegel zit-ie op de bus. De post weet het altijd te vinden.”

Mening

Helaas, constateert hij, „doen te weinig burgers uit onze richting dat.” Dorenbos dringt er steeds bij iedereen op aan in actie te komen. „Gewoon doen. Geef je mening door. Sluit je aan bij Schreeuw om Leven of andere organisaties. Hoe meer reacties Den Haag bereiken, hoe meer de politiek er rekening mee houdt.”