Beperkingen
Op mijn betere momenten denk ik dat ik een tevreden mens ben. Totdat er dingen gebeuren die ik zelf anders had bedacht. Als iets even anders gaat, begint het te kriebelen. Ik ben nogal een regelneef en (ik zeg het maar eerlijk) word niet vaak tegengesproken. Dat maakt dat alles meestal gaat zoals ik wil. Ik word nukkig als het anders gaat.
Om te weten dat het ook anders kan, moet je op stap gaan met mensen die beperkingen hebben. Zij zijn vaak afhankelijk van anderen. Hun programma wordt niet zelden voor een groot deel bepaald door de tijd die anderen voor hen vrijmaken en de energie die anderen in hen willen steken.
Een blinde ziet niets. Wat wij zien, moet een blinde horen. Iemand moet het dan wel aan hem of haar vertellen. Een verlamde kan niet lopen en ook niet ‘even’ een boodschap doen.
Het feit dat je geen beperkingen hebt, is niet vanzelfsprekend. Dat beleef je bewuster als je in een vakantieweek optrekt met mensen met een beperking. In zo’n week leer je veel over jezelf en van anderen.
Je kunt met beperkingen geboren zijn en niet weten hoe het anders voelt. Maar het kan ook opeens anders worden. Een hersenbloeding, een ongeval… Zo ben je gezond en ineens wordt alles anders. Dan is daar ”niet-aangeboren hersenletsel”.
Mensen met beperkingen leerden mij de afgelopen jaren wat lessen. Voor alles is het goed om je te realiseren dat mensen met beperkingen gewoon mens zijn. Eigenaardig dat wij de neiging hebben om niet met die mensen zelf te praten, maar over hun hoofden heen met degenen die hen begeleiden of verzorgen. Ook best apart dat we de neiging hebben om volwassen mensen met beperkingen als kinderen aan te spreken. Zo had ik er ook nooit bij stilgestaan dat mensen in een rolstoel, bij het verlaten van de kerk bijvoorbeeld, tegen honderden (of duizenden) benen aankijken.
Hoe accepteert iemand zijn beperking? Dat ligt heel divers. Maar het is bijzonder om te horen dat iemand die blind is geboren en na dertig jaar ineens zou kunnen zien, zo veel te verwerken zou krijgen dat hij dat niet aan zou kunnen.
Mooi om te horen dat iemand zegt nooit jaloers te zijn geweest op zijn broer die zijn hele leven al mag lopen, terwijl hij zijn hele leven rollend doorbrengt. Zulke uitspraken geven stof tot nadenken. Wat zou ik zeggen als mijn lichaam ineens niet meer zou functioneren als gisteren en eergisteren?
Bedankt vrienden, voor jullie levenslessen.
