In zekere zin is de huidige aandacht terecht. Bij polio vinden we het normaal dat er grote opwinding is. Ik heb twee van die epidemieën bij deze krant meegemaakt en kan me nog goed herinneren dat er op de redactie dan een wat nerveuze sfeer hing. We hadden een hotline met de Geneeskundige Hoofdinspectie en iedereen en alles stond op scherp, de gezindte en alle andere media incluis.

Bij de mazelenepidemie van veertien jaar geleden was van een dergelijke stemming niets te bespeuren. Niks geen hotline, al helemaal geen hoefgetrappel van camerateams en andere hijgerige journalisten, nul Kamervragen en nul komma nul ophef. Het leek me niet zo bijzonder, want mazelen, ach dat was toch een tamelijk onschuldige kinderziekte?

Totdat uit een statistisch overzicht de gevolgen van deze ziekte in kille cijfers naar voren kwamen. Ik moest me de ogen uitwrijven. Mazelen bleken on­geveer net zo gevaarlijk als polio.

In die zin valt politici en ook de media momenteel niets te verwijten. Niemand vond het raar dat er werd ingezoomd op de polio-epidemie, dan moeten we er nu ook niet vreemd van opkijken dat dat gebeurt bij de mazelen.

Ik heb het nu natuurlijk even niet over de wijze waarop dat gebeurt. In de eerste plaats moet dan vanzelf dat dwaze pleidooi van senator Dupuis voor verplichte inenting worden genoemd. Overigens klonk dat soort geluiden tijdens eerdere epidemieën net zo goed. Er is ook hier niets nieuws onder de zon.

Wat ik daarbij vooral niet snap, is waarom politica Dupuis zich druk maakt om een nietige splinter vergeleken bij die heel grote balk: het onverantwoorde gedrag van ouders waardoor er een obesitasgolf van jewelste zit aan te komen. Ooit iets van mevrouw Dupuis vernomen over een verplicht, gezond dieet voor jongeren?

Wat de berichtgeving in de media betreft valt vooral op dat er vrijwel nergens sprake is van hatelijkheden, een enkele column en de bagger op fora daargelaten. Bij vorige (polio)epidemieën wilde het er nogal eens ruig aan toe gaan. Het hetzerige toontje van toen ontbreekt dit keer. Volgens mij is dat vooral te danken aan de openheid die de gezindte de afgelopen tijd aan de dag heeft gelegd.

Woordvoerders en niet-inenters zelf leggen in kranten, radioprogramma’s en tv-uitzendingen in begrijpelijk Nederlands uit waar de pijn zit. Dat gebeurde bij eerdere epidemieën niet of nauwelijks.

Het zal wel met een stukje emancipatie van de kring te maken hebben. Die emancipatie geldt ook voor deze krant. Nu vinden we het gewoon dat voor- en tegenstanders in de RD-kolommen de degens kruisen. Voorheen lag dat wel even een slag anders. Hoe gevoelig de kwestie indertijd was, blijkt uit het voorbeeld aangaande een uitbraak van hondsdolheid in de regio Apeldoorn in de jaren 80.

Daarbij riepen de autoriteiten op om huisdieren te laten vaccineren. De vraag was toen serieus aan de orde of we zo’n oproep zomaar in de krant konden overnemen. Ik wil maar zeggen.

Het vervolg wil ik u overigens niet onthouden. De betrokken redacteur besloot een predikant uit zijn netwerk te raadplegen. De voorganger stond bekend om zijn woordspelingen en hij stelde ons als redactie niet teleur. „Ach jongen”, sprak hij de collega toe, „de mens is ook een groot beest…”