Lange tijd was het niet bespreekbaar dat naast aandeelhouders ook obligatiehouders en spaarders bij een bank zouden moeten meebetalen aan de redding of ontmanteling van de bank (een zogeheten bail in). Maar bij het reddingspakket van Cyprus werd voor het eerst ook verwacht dat zij een deel van de redding betaalden.

De ministers spraken een vaste volgorde af die moet worden toegepast wanneer een bank dreigt om te vallen.

Eerst zal er bij de aandeelhouders en obligatiehouders worden aangeklopt en in het laatste stadium zouden ook andere banken, door middel van een door de sector gefinancierd fonds, de bank moeten redden.

Spaarders met tegoeden tot 100.000 euro zullen niet aangeslagen worden. Dat is geregeld in nationale zogeheten depositogarantiestelsels.

Minister van Financiën Jeroen Dijsselbloem sprak na afloop „over een hele duidelijk set spelregels met een strakke hiërarchie.” Hij noemde het „een enorme verschuiving” ten opzichte van de manier waarop Europa tot nu toe banken redde. Hij benadrukte dat de rekening nu ligt „waar die hoor, namelijk in de sector zelf in plaats van bij de belastingbetaler.”

Eerder overleg over deze „gezamenlijke spelregels” over de redding van een bank liepen op niets uit. De tegenstellingen tussen landen waren te groot. Sommige landen wilden zo strikt mogelijke regels zonder uitzonderingen, terwijl anderen juist meer flexibiliteit wilden om zelf te kunnen kiezen wie er geld verliest.

Nederland moest de afgelopen jaren met belastinggeld onder meer ING, ABN Amro en SNS Reaal te hulp schieten.

Het is de bedoeling dat de regels in 2018 ingaan.