Afscheid
Zo’n 15.000 keer, 12.000 kilometer. Op het hoogtepunt met één kind voorop, één kind in de buik, één kind achterop, één kind naast zich en één kind achter zich. Veelal viermaal per dag heen en terug. Weer of geen weer. En tussendoor het drukke huishouden doen met één oog op de klok. Zo is mijn vrouw 24 jaar bezig geweest in de basisschooltijd. Het frame van haar fiets begaf het spontaan en haar knieën kraken nog.
Bezig geweest. Ja. Want over een enkele week gaan we wat afsluiten: de jongste dame zit in de slotfase van groep 8. Aan iets wat er voor het gevoel het hele huwelijks- en gezinsleven is geweest komt dan een einde. Al blijven we op de afstand van een generatie er nog wel iets van horen en zien.
Dit schooljaar al zwaaide kleindochter Joline naar tante Crista in de gang op of op het speelplein. Leuk natuurlijk, maar het is toch van een andere orde. „Van horen zeggen” – in die trant.
De school kwam op allerlei manieren binnen. Met vrijwilligerswerk bijvoorbeeld. Vanaf de oprichting van de vrijwilligerscommissie was mijn echtgenote daar secretaresse van. Daarnaast was ze bibliotheekmoeder, schoonmaakster van gebouw en (kleuter)speelgoed, overblijfmoeder en meer van dat gesnor.
Zelf was ik een decennium secretaris van het schoolbestuur. Met die jas aan maakte ik een reeks afscheidsavonden mee. Dan zag je sommige ouders met grijze haren er wat weemoedig bijzitten. Die zitten er voor het laatst, zo wist je.
De jaren zijn voorbij gezoefd, en nu zijn we zelf aan de beurt. Er is niet alleen het feit dat kind nummer zes de school verlaat, maar meer nog de wetenschap dat deze periode nooit meer terugkomt. Je neemt afscheid van je jongere jaren en er is het besef van ouder worden.
Als je zoals wij ook wat oudere kinderen hebt, groei je langzaam naar dat scharnierpunt toe. De problemen die de jonge ouders bespreken ga je soms als futiliteiten zien. Kleine kinderen, kleine zorgen – dat idee. Toen vonden wij iets ook een moeilijkheid of een vraagstuk, Nu kijken we weleens anders tegen dingen aan die vroeger voor ons ook een moeilijkheid of een vraagstuk waren. Bijgevolg ga je wat uit de pas lopen.
In de loop der jaren hebben we beiden in en vanuit de school een hele kring aan contacten opgebouwd. Leerkrachten, ouders, bestuursleden, kinderen – zo’n actief netwerk ga je grotendeels loslaten.
Het was een rijdende trein. We hadden het grote voorrecht mét onze kinderen een tijd te mogen meesporen. Al was het ook onze dure plicht. Nu zwaaien we bij haar vertrek vanaf Station 2013. „Alles heeft zijn bestemde tijd.”
