Toen

Het water kwam tien dagen geleden. Eigenlijk niet zo onverwacht, ik wist dat zoiets een keer zou gebeuren. Het is niet voor het eerst dat ons dorp blank staat. In 2002 was hier een enorme vloed, de zwaarste overstroming in honderd jaar tijd. In dat jaar brak de dijk door en kon het water niet meer weglopen. Na die overstroming is besloten een nieuwe dijk van 3,6 kilometer aan te leggen om ons kleine dorp beter te beschermen. Na zeven jaar studie is die dijk eindelijk gebouwd. In april dit jaar werd de dijk feestelijk geopend. Het treurige is dat er wel een feestje werd gevierd, maar dat de dijk nog niet af was. Aan sommige delen was nog niet eens begonnen. De dijk zou dit jaar worden afgebouwd. Dat is dus te laat. Het is lastig om precies te meten hoe hoog het water op dit moment staat, maar in 2002 stond het water zo’n 40 tot 50 centimeter hoger dan nu in 2013. De kelder stroomde over en er waren problemen met de elektriciteit. Na de dijkdoorbraak in 2002 heb ik niet veel voorbereidingen getroffen om mezelf te beschermen tegen een volgende dijkbreuk. Het was toentertijd niet levensbedreigend, en wat kun je doen? Als het water komt, sta je machteloos en kun je niets anders dan de kelder leeghalen en je spullen naar boven brengen. Dat deed ik twaalf dagen geleden ook, toen het water zo hoog kwam dat het over de dijk heen spoelde. Ons werd geadviseerd te evacueren, maar daar gaven veel van mijn dorpsgenoten geen gehoor aan. Ik vind de bezorgdheid van de Duitse overheid een beetje overdreven. De situatie hier is niet levensbedreigend. Samen met de buren proberen we er het beste van te maken. We hebben hier in het dorp wat dieren en die zijn eerst in veiligheid gebracht. We hebben als inwoners van Niesau geluk dat ons dorp, met ongeveer 37 inwoners, een soort eiland is in de omgeving. Het dorp ligt iets hoger dan het omliggende land. Daardoor zijn we de afgelopen tijd als dorp wel volledig afgesloten geweest van de buitenwereld maar zijn we niet volledig overstroomd.”

Nu

Toen het water kwam, was mijn eerste zorg mijn fiets naar het vasteland te brengen zodat ik in ieder geval nog ergens naartoe kon fietsen. Helaas kon de brandweer m’n rijwiel niet vervoeren en omdat het water zo’n anderhalve meter hoog stond was lopen ook geen optie. Ik moest dus iets anders bedenken. Al snel zag ik in mijn tuin een oude badkuip liggen. Ik was van plan om daar regenwater in op te vangen of vissen in te laten zwemmen. Wij zijn spaarzame mensen hier, dat kwam nu goed van pas. Met behulp van verschillende materialen, hout en piepschuim, wist ik de oude badkuip om te toveren tot een boot. Je kunt er prima mee varen. Ik ga er regelmatig op uit om levensmiddelen te vervoeren of een kijkje te nemen in de rest van het dorp. Toen mijn vriendin vorige week een weekend kwam, heb ik haar met mijn badkuip van het vasteland opgehaald en naar mijn huis vervoerd. Haar grote hond zwom achter ons aan. Maandag heb ik mijn vriendin met de badkuip ook weer teruggebracht; later ook de hond. Prachtig hoe het beest daar als een kapitein voor in dat bad zat. Eigenlijk hebben we helemaal niet te klagen, hier in Niesau. Vergeleken met andere plaatsen in Duitsland valt het hier allemaal wel mee. Natuurlijk is het vervelend dat je nergens heen kunt en dat de winkels gesloten zijn; in zulke situaties ben je dankbaar met kleine dingen. Dan ben je ontzettend blij als je ouders uit een naburig dorp een flesje bier of een pak melk komen brengen. Gelukkig stond mijn tuin niet onder water, dus ik kon gewoon groenten uit eigen tuin eten.”

Straks

Het water veroorzaakt uiteraard veel schade. Mijn buurman is bijvoorbeeld flink getroffen. Een stuk land dat hij laatst kocht en opknapte, is volledig vernield. Hij kan de akker weer helemaal opnieuw gaan bewerken. Ook andere buren, kleine boeren, hebben veel schade geleden, hele oogsten zijn vernietigd. Hoe groot de schade hier in Niesau exact is, durf ik niet te zeggen. Dat bekijken we straks wel, als het water weer weg is. De kosten zullen hoog zijn en ook de schade die we lijden doordat ons werk en de lokale economie stil kwamen te liggen, is aanzienlijk. Waarschijnlijk krijgen we van de overheid per volwassene binnenkort al 400 euro noodgeld, dat is in ieder geval iets. Natuurlijk moeten we, als alles weer achter de rug is, ook over de toekomst nadenken. Ook moet er antwoord komen op de vraag wie ervoor verantwoordelijk is dat de nieuwe dijk nog niet af was. Het is al elf jaar bekend dat er een gevaar dreigde en niemand heeft dat gevaar effectief bestreden, de dijk zat nog vol gaten. Na al die jaren had die dijk toch wel klaar kunnen zijn? Ik snap echt niet dat daar niet eerder wat aan gedaan is. Dit alles had voorkomen kunnen worden. Zelf ga ik gewoon verder. Tegen de natuurwetten kun je als nietig mensje weinig beginnen. Als het water komt, kunnen we niets anders doen dan ons terugtrekken en wachten tot het water weer verdwijnt. We zijn daarin afhankelijk van God. Als Hij iets toelaat, dan hebben we dat te accepteren. Alles dient ten beste, dat is vaker bevestigd in mijn leven. Wij kunnen doen wat er in ons bereik ligt, de rest moeten we maar overgeven. En natuurlijk dienen we uit het verleden onze lessen trekken. Die lessen kunnen we doorvertellen aan onze kinderen. Zo leren we met elkaar van het verleden. Wat ik met mijn badkuip ga doen? Die zet ik weer in m’n tuin. En dan hoop ik dat de rust weer een beetje terugkeert. Terug naar het normale leven.”