Modefeest
Opnieuw liet ik me door mijn vrouw verleiden om vrij te nemen voor de voordeeldagen van een kledingverkoper uit een naburig gehucht. ”A celebration of fashion”. Uit dorpen en steden in een wijde regio trekken belangstellenden de polder in, aangespoord door grote advertenties of een persoonlijke uitnodiging. Aan het begin van het dorp staan jongens in oranje hesjes. Een pendelbus verzorgt het laatste deel van de reis naar het eldorado voor prijsbewuste kledingkopers.
We zijn nog vroeg, dus ik rijd gewoon door naar de winkel. Erachter ligt een terrein met minstens 200 parkeerplaatsen. Ze zijn vrijwel allemaal al bezet. Bij de partytent vol schoeisel krioelt het van de vrouwelijke kooplustigen.
Achter de toegangsdeuren van de winkel belanden we in een heksenketel. Volk van alle rassen en standen gaat met armen vol overhemden en broeken op zoek naar een kleedhokje. Ook mijn vrouw raakt besmet door de koorts. Nerveus draaft ze langs de stellingen. „We gingen enkel voor een broek”, probeer ik nog, maar ze is niet aanspreekbaar. Binnen enkele minuten heeft ze een stapel bij elkaar gesprokkeld. Soms net voor de grijpgrage handen van een ander vandaan. Waar moet ik al dat spul passen? Alle kleedcabines zijn bezet.
Een gevoel van paniek bevangt me. Dat heb ik meer in dit soort mensenmassa’s. Het besluit is al gevallen om me dan maar te midden van het publiek om te kleden, als mijn vrouw me bij de arm pakt en meevoert naar de damesafdeling. Daar is een pashokje vrij. De ene broek blijkt te strak. De andere te lang. Terwijl ik me in de cabine schuilhoud, innig dankbaar voor de rust in mijn privévertrek, gaat mijn echtgenote op zoek naar passende kledij.
Na twintig minuten is de grens van mijn geduld bereikt. Ik wil nú weg. Temeer omdat ik voor het gordijn dames hoor kijven over de door een man bezette pascabine. Met tal van lotgenoten neem ik plaats in de rij voor de kassa. Met twee broeken, twee truien en twee overhemden. „Straks moet je alles nog maar eens rustig passen”, adviseert mijn vrouw. Ook zij is blij dit circus weer te kunnen verlaten. „Maar we zijn er wel voordelig aan gekomen”, stelt ze vast als we weer in de auto zitten.
Thuis volgt de desillusie. De ene broek heeft toch niet de goede kleur. En de twee overhemden zijn volgens mijn vrouw net boezeroenen. Het verbaast me niet. Daarom heb je er twee voor 60 euro. Gelukkig heeft het kledingbedrijf een kleine dependance in onze woonplaats. „Ik kreeg het geld contant terug”, meldt mijn vrouw de volgende dag, zichtbaar verheugd. Daar zijn we dan voordelig af gekomen. Dit is nu écht mijn laatste modefeest geweest.
