Wat een verheugende berichten in de krant: in totaal zijn er vijf nieuwe studenten toegelaten om opgeleid te worden tot dienaar des Woords (RD 30-5). Alhoewel we het als kerken niet waardig zijn, is de Heere goed voor de Gereformeerde Gemeenten en de Gereformeerde Gemeenten in Nederland. Hij verwekt nog steeds, ook in 2013, in mannenharten de lust en de drang om de goede boodschap van het Woord te verkondigen. God gaf in de harten van de curatoren de onderlinge, wonderlijke overeenstemming om tot de genomen besluiten te mogen komen. Daarom: dit is van de Heere geschied; het is wondelijk in onze ogen. Hierom mogen we op de genomen besluiten te zijner tijd ook vruchten van geloof en bekering verwachten. Het maakt dat wij en ons nageslacht nog tot God bekeerd kunnen worden.

Ondanks dit alles is er toch iets dat verdriet geeft. De vijf nieuwe studenten trekken namelijk niet gezamenlijk met elkaar op. Er loopt een scheiding tussen de vier en de ene. Wat zou het een wonder zijn als de scheidsmuur tussen beide kerkgenootschappen eens zou worden afgebroken. Wat zou het toch goed zijn als alle vijf studenten met elkaar dezelfde opleiding zouden mogen ontvangen. Wat zou dit bijdragen aan het slechten van alle vooroordelen, koudwatervrees en vermeende leergeschillen die er tussen beide kerkverbanden zijn. Misschien zou dit kunnen werken als een wolkje als eens mans hand.

Contact

We leven momenteel in de weken net na Pinksteren. We lezen in Gods Woord van de gemeente dat zij alle dingen gemeen hadden, en ze hadden geen ding gebrek (Hand. 2). Er waren (nog) geen kerkscheuringen, de gemeente groeide en bloeide. We weten dat het feit van Pinksteren zich niet meer herhaalt, maar ligt er niet de plicht voor ons allen om het goede voor Jeruzalem te zoeken?

Het samengaan van kerkverbanden is vaak een zaak van lange adem en kleine stapjes, zo leert bijvoorbeeld de vereniging van 1907. We zijn ervan overtuigd dat alle curatoren en docenten van beide kerkgenootschappen het heil van Gods kerk voor ogen hebben. Zou het niet een klein stapje in de goede richting zijn om wat betreft de opleiding tot predikant samenwerking te zoeken?

Praktisch is dit goed te realiseren. De huidige docenten van de Gereformeerde Gemeenten in Nederland zouden toegevoegd kunnen worden aan het docentenkorps van de Theologische School aan de Boezemsingel. Op die wijze heeft men zeer frequent contact over fundamentele geloofszaken; in die weg zou men elkaar beter kunnen leren kennen en doorgronden.

En zou het ook geen zaak van vreugde 
zijn als alle vijf studenten gezamenlijk de vereiste lesstof kunnen doornemen, in plaats van dat nu één student dit alleen moet doen?

Duisternis

Ik ben me ervan bewust dat de opleiding tot dienaar des Woords zeer belangrijk is voor de arbeid en bediening van de toekomstige predikant. We mogen deze zaken daarom zeker niet bagatelliseren; maar zijn de verschillen nu werkelijk zo groot dat die een gescheiden optrekken rechtvaardigen? In beide kerkverbanden staat de dood in Adam en het leven in Christus toch centraal?

Ik zou allen die de Heere vrezen, in het bijzonder de curatoren en docenten, willen vragen deze zaak in het gebed voor de Heere neer te leggen. Hij is toch die God Die „de oren wond’ren doet op wond’ren horen”? En wat onmogelijk is bij de mensen, dat is toch wél mogelijk bij de Heere?

Wat zou het daarnaast een zegen zijn als op het grondvlak van beide kerkgenootschappen het verlangen zou verlevendigen om niet langer gescheiden op te trekken maar elkaar te zoeken rondom op Gods Woord. Waarom blijft het toch zo dodelijk stil?

Ten slotte: ook naar ons steeds dieper in de duisternis van het heidendom wegzinkende vaderland is ons gescheiden optrekken een aanklacht. Zou ook dit gegeven ons niet moeten verootmoedigen voor de Heere? Wíj hebben God toch op het hoogst misdaan, en wíj zijn toch van het heilspoor afgegaan?

Verootmoediging en het verwachten van de Heere is de beste weg, maar anderzijds moet onze hand ook doen wat hij vindt om te doen. Laten we daarom allen, in biddend opzien tot de Heere, onze verantwoordelijkheid nemen.

De auteur woont in Krimpen a/d IJssel en is lid van de Gereformeerde Gemeenten.