Ziekte. We hebben er allemaal weleens mee te maken. Vervelend voor de werknemer, maar ook vervelend voor de baas. In 2012 was het gemiddelde verzuim 4,1 procent en duurde het 23 dagen. Dit was een lichte daling ten opzichte van een jaar eerder.

Dat lijkt door de crisis te komen. Werknemers melden zich minder snel ziek omdat ze bang zijn voor hun baan. Aan de andere kant lijkt de crisis echter ook weer voor meer verzuim te zorgen. Het (langdurig) verzuim vanwege psychische klachten is namelijk fors toegenomen. Daarbij spelen de volgende factoren mogelijk een rol:

• Hoge(re) werkdruk die ontstaat doordat de werkgever heeft moeten snoeien in het personeelsbestand.

• Werkgevers letten in deze tijd extra op het functioneren van de werknemer. Sommige werknemers vinden dat lastig te hanteren.

• Werknemers hebben financiële zorgen in de privésituatie.

Een zieke werknemer dient te re-integreren. Dat loopt niet altijd even soepel. Werknemers die uitvallen hebben tijd nodig om te herstellen. Dat geldt ook wanneer werknemers uitvallen metpsychische klachten. De tijd die daarvoor nodig is, wordt nogal eens onderschat, zowel door de werkgever als door de werknemer zelf. De praktijk wijst uit dat werknemers vaak druk ervaren om weer aan het werk te gaan. Dit werkt meestal alleen maar averechts. De psychische klachten verergeren hierdoor en de kans dat de werknemer na hervatting opnieuw uitvalt, neemt toe.

Werkgevers spelen hierin een belangrijke rol. Werknemers met psychische klachten durven soms nauwelijks de straat op voor een boodschap of om een rondje te wandelen of fietsen omdat ze bang zijn dat, wanneer de werkgever hen op straat ziet, hij daaruit concludeert dat ze wel weer aan het werk kunnen. Hetzelfde geldt voor het werken in de tuin of voor het doen van een klusje in de familie. Ontspannende bezigheden die gepaard gaan met lichamelijke inspanning zijn echter meestal juist bevorderlijk voor het herstel. Werkgevers zouden werknemers hierin moeten stimuleren, omdat ze daar beiden belang bij hebben.

Het zoeken naar het gezamenlijk belang blijkt in re-integratiezaken een moeilijke opgave. Het komt nogal eens voor dat er tijdens de re-integratie een conflict ontstaat tussen werkgever en werknemer. Niet zelden speelt daarin de bedrijfsarts een cruciale rol wanneer deze tegen de werknemer tijdens het spreekuurconsult iets anders zegt dan hij vervolgens in zijn terugkoppelingsrapportage aan de werkgever adviseert. De werkgever volgt het advies van de bedrijfsarts, wat stuit op verontwaardiging bij de werknemer omdat de bedrijfsarts tegen hem iets anders zei.

Zowel werkgever als werknemer zou hier flexibeler mee moeten omgaan. Het is zaak te zoeken naar een aanpak waar beide partijen zich in kunnen vinden. Een werkgever die denkt dat zijn enige belang is dat de werknemer weer zo snel mogelijk volledig aan het werk is, heeft het mis. De druk die hij daarmee mogelijk uitoefent op de werknemer kan de kans op hernieuwde uitval in de toekomst vergroten en zal een nadelig effect hebben op de motivatie van de werknemer.

De auteur is jurist individuele belangenbehartiging bij de Reformatorisch Maatschappelijke Unie.