Kapper
Ik heb een belangrijke nevenfunctie: kapper! Nee, geen salon voor Jan en alleman, maar met een select gezelschap van afnemers. Het moet natuurlijk wel leuk blijven en geen broodroof worden.
Ons eerste kind en onze laatste spruit waren meisjes. Daartussenin kregen we vier jongens. We hebben nooit de schaar in het haar van onze dochters durven zetten. En gelukkig deden en doen ze het zelf ook niet. De Bijbel spreekt zich daar immers duidelijk afkeurend over uit.
Maar met de jongens was het een ander geval. Als beginnend vader zag ik hoe zo’n knulletje werd geknipt en dacht: zelf gaan proberen én geld besparen. En zo gaat het tot op de dag van vandaag.
Er zit een heel mooie kant aan dat zelf knippen: je hebt het recht om aan die jongenskoppies te zitten. Ik ben absoluut niet van het zorgtype, maar dat vond en vind ik nog steeds een aardig aspect van deze bezigheid. Ook zodra de puisten komen blijft zo’n direct contact mogelijk. En je praat nog eens met elkaar.
Er kwam natuurlijk wat commentaar op het knipmodel. Ik heb mijn patronen en vaardigheden in de loop van de tijd weliswaar uitgebreid, maar het recht van de amateur heb ik me altijd voorbehouden. Als het de heren niet (langer) beviel, konden ze zich elders laten knippen. Maar ze kozen toch haren voor hun geld.
Gaandeweg breidde de kring zich wat uit. De werkplekken werden daarmee unieker. Een grootvader knipte ik in de keuken van Huize Avondrust. Muisstil zat hij op de stoel. Na de knipbeurt natuurlijk direct de hoed weer op – ook binnen.
Een andere keer veeg ik de haren van mijn zwagers op in hun schuur naast de draaibank. Of kortwiek ik mijn schoonzoon in de huiskamer terwijl de drie kleindochters die dit alles aandachtig volgen door het afval drentelen.
Met mijn mobiele kappersstoel volgde ik ook mijn vader. Buiten in de hooischuur of binnen op de deel. Na de verhuizing het schuurtje of de bijkeuken van hun bungalow. Daar heb ik hem een paar maanden geleden de laatste keer geknipt. Door de bestralingen begon zijn haar uit te vallen. Op verzoek van mijn moeder heb ik toen de tondeuse erover gehaald.
Kijk, dat is de andere kant van zo’n nevenfunctie. Daar sta je in het begin helemaal niet bij stil. Maar ‘klanten’ vallen weg. Die grootvader, heel recent mijn vader en 4,5 jaar geleden ons kind. Deze zoon had een wat typische haarinplant. Nog krijg ik een schok als ik een jongen van rond de 16 jaar zie met dezelfde kuif.