De enorme toename van christenvervolging wereldwijd rechtvaardigt de nadruk die het kabinet legt op het opkomen voor hun godsdienstvrijheid, betoogde minister Rosenthal in juni 2011.

Hij maakte er een beleidsspeerpunt van, tot ongenoegen van toenmalig Kamerlid Timmermans. Die noemde het „contraproductief” om specifiek op te komen voor vervolgde christenen.

Rosenthal ging echter voortvarend met godsdienstvrijheid aan de slag. Hij schreef er een notitie over en startte op tien ambassades een proefproject om er meer aandacht aan te besteden.

Het aantreden van Timmermans eind vorig jaar als minister zorgde voor een omslag. Hoewel de Kamer nog wacht op de concrete uitwerking van zijn mensenrechtenbeleid, is nu al glashelder dat godsdienstvrijheid voor hem geen prioriteit heeft.

In een Kamerdebat gisteren onderstreepte hij dat nog maar eens. Timmermans kiest voor een „inclusieve mensenrechtenbenadering.” Met andere woorden: alle mensenrechten zijn voor hem even belangrijk.

Speciale aandacht voor een bepaalde groep (christenen) „zou een beroep op de universaliteit van mensenrechten onderuit kunnen halen”, meent hij. Het door Rosenthal gestarte proefproject op de ambassades over godsdienstvrijheid gaat hij mede daarom beëindigen.

Zijn stellingname laat overigens onverlet dat hij wél openlijk en regelmatig op de bres klimt voor homo- en vrouwenrechten.

In Kamerbrieven en debatten toont Timmermans zich bezorgd om christenvervolging, maar relativeert hij die ook steeds: er is geen heilige oorlog gaande tegen christenen. Vervolging van christenen heeft niet uitsluitend te maken met hun religieuze identiteit. Andere groepen (gematigde moslims) vallen eveneens ten prooi aan geweld. En: in naam van het christendom worden er ook misdaden gepleegd.

Gezien zijn eigen historie misschien opmerkelijk. Maar wie meerekent dat Timmermans lid is van een partij die in Nederland graag meewerkt aan de afbraak van allerlei ‘voorrechten’ voor christenen, snapt dat hij zich buitenslands niet extra voor hen inzet.