De Nieuwe Muur
Het zijn handen die de vrede in het Midden-Oosten kunnen maken of breken, zoals het ook handen waren die het IJzeren Gordijn bouwden en het ten slotte in duizenden stukjes afbraken. De Palestijnen die in 1987 de eerste intifada begonnen, gebruikten hun blote handen om stenen te gooien. Ze stonden tegenover Israëlische militairen, de wijsvinger gekromd om de trekker van hun automatische wapens.
Nieuwe tijden braken aan. De contouren van een voorzichtige toenadering tussen de nakomelingen van Izak en Ismaël tekenden zich af. Het waren de leiders Rabin en Arafat die de wapens neerlegden, die de gouden pennen oppakten, die de handtekeningen zetten onder de Oslo-akkoorden. Zij sloegen de handen ineen bij de uitreiking van de Nobelprijs voor de vrede in 1994. Aarzelend, maar toch.
Bijna werd begonnen met het oppakken van de geworpen stenen om een nieuwe toekomst op te bouwen, een huis, een school, een straat. Bijna. Totdat een Joodse man Rabin vermoordde met in de ene hand een gebedenboek en in de andere een pistool. En de straten stroomden vol mensen met kaarsen en op de pleinen klonken liederen. Het was 4 november 1995.
De winter begon en de tijd van vredeskansen gleed voorbij. De partijen trokken zich terug in hun eigen bunkers. Een nieuwe stroom mensen kwam op gang. Behangen met explosieven. Op zoek naar een bus. Een café. Een feestzaal. Op zoek naar de vijand, bijvoorbeeld een bus met schoolkinderen. Het restaurant van een universiteit.
Tanks zetten zich in beweging. Helikopters stegen op. Bulldozers pakten betonnen elementen en plaatsten ze op een rij, dwars door een Palestijnse woonwijk in Abu Dis.
Maar de mensen laten zich niet afschrikken. Ze klauteren voortdurend heen en weer over de afscheiding. Studenten, moeders met kinderen, een non die niet meer bij haar kerk kan komen. De goeden lijden onder de kwaden. Met hun handen grijpen ze het beton vast. Het steen schuurt de huid. Totdat alle reliëf is verdwenen, totdat het handen zijn zonder vingerafdrukken, totdat het mensen zijn zonder identiteit.
Zo ver zal het niet komen, want dit stukje muur is tijdelijk. Er wordt iets gebouwd dat de tijd verduurt. Een stevige muur. Hekwerken van Beth Sean tot Arad, no-go-zones. Dan is de tijd van stiekem oversteken voorbij. Een muur van 8 meter hoog steek je niet zomaar over. Dan hebben de Palestijnen hun eigen ’Klaagmuur’.
En terwijl de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties de bouw van het veiligheidshek veroordeelt, gespt een jonge Palestijnse vrouw een gordel explosieven om. Een Joodse familie stapt in de auto op weg naar het feest van hun dochter.
