Vorig jaar verzekerde de Amerikaanse president Obama de wereld dat het gebruik van chemische wapens in Syrië een „rode lijn” zou zijn. Chemische wapens zouden het spel gaan veranderen. Iedereen hoorde daarin een garantie dat de VS in dat geval direct zouden ingrijpen.

Velen vonden het prachtig dat Obama een streep trok. Eindelijk werd het regime in Syrië aansprakelijk gesteld. Maar inmiddels wordt de president door deze uitspraak achtervolgd.

Inmiddels lijkt het vrij duidelijk dat er in de Syrische burgeroorlog inderdaad chemische wapens zijn gebruikt. Zeer beperkt, dat wel, maar toch. Ook is niet helemaal duidelijk wie deze gevreesde middelen dan zou hebben ingezet. Dat het regime over chemische wapens beschikt, is bekend. Maar het moet niet worden uitgesloten dat de rebellen die in handen hebben gekregen. VN-onderzoekster Del Ponte zegt daar aanwijzingen voor te hebben.

Iedereen kijkt afwachtend naar het Witte Huis. Gaan de Verenigde Staten nu ingrijpen? En zo ja, op welke wijze? De afgelopen tien jaar hebben de Verenigde Staten geen echte succesvolle oorlogen gevoerd. Afghanistan, Irak, Libië – het zijn geen van alle overtuigende succesverhalen. De Amerikaanse burger is daardoor behoorlijk oorlogsmoe.

Het is trouwens ook de vraag of Obama er verstandig aan deed over een „rode lijn” te spreken. Met zo’n uitspraak kon hij ook van alles uitlokken. Het is mogelijk bepaalde verschijnselen die horen bij chemische wapens, na te bootsen. Vooral de rebellen zouden er belang bij kunnen hebben de regering onder verdenking te plaatsen. Dat maakt het zo moeilijk om hard bewijs te leveren.

Gisteren beschreef de International Herald Tribune dat de medewerkers van de president destijds met gekromde tenen naar zijn verklaring hadden zitten luisteren. Ze hadden hem dringend afgeraden al te stellige uitspraken te doen, maar in plaats van te luisteren naar wijze raad deed Obama er nog eens een schepje bovenop.

De luchtaanval van Israël op Syrië maakt het conflict beslist niet overzichtelijker. Israël heeft er geen enkel belang bij partij te worden in de burgeroorlog, maar heeft zo zijn eigen redenen om Hezbollah de voet dwars te zetten. Als dit bij enkele beperkte aanvallen beperkt blijft, valt dit optreden misschien te billijken (hoewel tegen de internationale regels), maar Israël kan zulke acties natuurlijk niet elke week ondernemen.

Of ingrijpen door de internationale gemeenschap op dit moment geraden is, blijft de vraag. Aan de vele opties in de strijd in Syrië kleven evenzovele mitsen en maren.

Maar te midden van alle onduidelijkheid is wel helder dat de Syrische oorlog kan uitgroeien tot een internationaal conflict. Dat is reden temeer dat de Amerika, China en Rusland zo snel mogelijk op één lijn moeten zien te komen.