Deze week meldde Het Financieele Dagblad problemen rond een interne benoeming. Directeur particulieren Rik op den Brouw was de beoogde nieuwe baas van de dochteronderneming in het vastgoed. Nu blijkt dat er een streep is gehaald door zijn promotie. De manager heeft als reactie hierop lang verlof opgenomen.

Eerder deze maand maakte dezelfde krant gewag van ruzie tussen voorzitter van de raad van bestuur Piet Moerland en financieel topman Bert Bruggink. Hun geschil betrof de gang van zaken rond het afgedwongen vertrek, eind januari, van bestuurslid Gerlinde Silvis, die verantwoordelijkheid droeg voor coöperatiezaken.

Beide kwesties zouden voortvloeien uit spanningen tussen het hoofdkwartier in Utrecht en de zelfstandige lokale banken over de toepassing van voorschriften van De Nederlandsche Bank op het gebied van integriteit. Daarbij gaat het om het screenen van klanten, met veel administratieve rompslomp en een door hen vaak als minder prettig ervaren benadering, om witwaspraktijken te voorkomen. Toezichthouder DNB zou niet tevreden zijn over de naleving van de regels.

Interne strubbelingen dus binnen de organisatie. Maar het is niet het enige pijnpunt waarmee Rabo de laatste tijd worstelt. De bank timmerde jarenlang in reclames aan de weg met zijn prestigieuze triple-A-status. Die betekende een erkenning van zijn hoge kredietwaardigheid door de invloedrijke Amerikaanse ratingbureaus en gaf prestige op de financiële markten. In november 2011 besloot Standard & Poor’s echter een stapje af te waarderen, in verband met de verslechtering van het internationale financiële klimaat. Rabo bleef mondiaal weliswaar een van de hoogst gekwalificeerde banken, maar het was toch een gevoelig tikje.

Als ernstiger valt aan te merken de betrokkenheid bij het liborschandaal. Een aantal gerenommeerde banken stelt elke dag de hoogte vast van libor, een rentetarief dat mondiaal de basis vormt voor het prijskaartje dat hangt aan tal van financiële producten. Zij doen dat aan de hand van de vergoeding die zij berekenen als zij elkaar geld lenen. Vorige zomer werd bekend dat door die banken, waaronder Rabo, is gesjoemeld, dat zij opzettelijk onjuiste percentages hebben doorgegeven. Als straf ligt een boete in het verschiet van waarschijnlijk enkele honderden miljoenen euro’s.

En dan het fiasco bij het wielrennen. Sinds 1996 sponsorde Rabobank een profteam waaraan het zijn naam had verbonden, voor een bedrag dat was gestegen tot jaarlijks zo’n 15 miljoen euro. Afgelopen herfst zette het bedrijf er een punt achter. Ook de renners van de eigen ploeg bleken in het verleden verboden stimulerende middelen te hebben gebruikt. Rabo zag zich definitief geassocieerd met allerlei geruchten en onthullingen over doping in deze tak van sport.

Rabobank is de financiële crisis die in 2008 wereldwijd uitbrak, goed doorgekomen, op eigen kracht, anders dan concurrenten ABN AMRO, ING en SNS. Wie veiligheid zocht voor zijn spaargeld, zette dat weg bij de coöperatie die in 1972 ontstond uit de fusie van de Raiffeisenbank en de Boerenleenbank. Maar nu loopt het imago deuken op, op een moment dat er grote uitdagingen wachten, met, zoals eerder aangekondigd, in de komende jaren sluiting van honderden plaatselijke kantoren en het schrappen van duizenden arbeidsplaatsen.