Na het voorlezen volgt ER voor de kinderen een knuffel en daarna een nacht in een veilig huis en een warm bed. De wereld van Tos & Otje is ver weg. Na het voorlezen volgen voor mijzelf een kop koffie en het RD. Daarin blijkt dat Tos & Otje niet alleen een spannend boek is, voor sommigen is het rauwe werkelijkheid. Keer op keer lezen we in de krant verhalen over asielzoekers die na jarenlange ondoorzichtige procedures toch worden uitgewezen. Over een Syrische christen die na terugkomst in zijn land werd gemarteld. Over een groep uitgeprocedeerde asielzoekers die verblijven in de Vluchtkerk in Amsterdam. Ze hebben geen papieren… Tos & Otje bestaan echt, al heten ze in de werkelijkheid anders.

De afdeling asielzaken zal voor een eenvoudig man als ik wel niet te begrijpen zijn. Het zal vast gaan om veel complexere problematiek dan ik kan overzien. Maar ik verbaas me erover dat we leven in een land waar het parlement weent over een aangespoelde bultrug – zonder papieren. Terwijl mensen van vlees en bloed jarenlang in onzekerheid blijven verkeren over hun asielstatus.

Regels zijn regels. Dat zal ongetwijfeld een valide argument zijn. Het gaat zoals het gaat. Toch vraag ik me weleens af hoe onze nakomelingen over honderd jaar zullen terugkijken op de manier waarop wij omgaan met de vreemdeling in onze poorten. Meer nog: wat zou de Heere Jezus doen? Wat zou Zijn rechtvaardig oordeel zijn over ons asielbeleid? Dat zijn vragen die mij bezighouden.

Nu heeft staatssecretaris Teeven vorige week een gevoelige tik op de vingers gehad. De Onderzoeksraad Voor Veiligheid gaat de asielketen tegen het licht houden. Ik ben benieuwd. Mijn voorstel is dat de raad zijn eerste vergadering opent met een hoofdstuk uit Tos & Otje. Ongetwijfeld bijzonder leerzaam. Ik wil ’t wel komen voorlezen.