De speciale VN-gezant voor seksueel geweld in gewapende conflicten, Zainab Hawa Bangura, verklaarde woensdag dat in de Democratische Republiek Congo vorig jaar baby’s van zes maanden oud zijn verkracht.

Bangura was terecht sprakeloos. „Het is onvoorstelbaar dat iemand dit soort gruweldaden heeft begaan”, zei de oud-minister uit Sierra Leone. Zij bezocht in het oosten van Congo een dorp waar een militie vorig jaar elf baby’s heeft verkracht, in leeftijd variërend van zes tot twaalf maanden.

Macht corrumpeert altijd en oorlogen brengen doorgaans het slechtste in mensen naar boven. Dat heeft de geschiedenis inmiddels ruimschoots bewezen. Geef mensen in een staat van rechteloosheid een kalasjnikov, een M16, of een kapmes in handen en het kwaad is reeds geschied.

De voorbeelden zijn in ruime mate voorhanden. Neem alleen maar de recente historie. Genocide in Rwanda, massamoord in Srebrenica, bloedige strijd in Syrië. Of verder terug: de Wereldoorlogen, Korea, Vietnam.

En machtsmisbruik beperkt zich bepaald niet alleen tot situaties van gewapend conflict, waarin spanning en stress het menselijk handelen negatief kunnen beïnvloeden.

Bewakers van de Abu Ghraibgevangenis in Irak namen hun taak beslist serieus: ervoor zorgen dat gedetineerden niet konden ontsnappen. Maar kennelijk hadden zij aan die taakomschrijving niet genoeg. En dus werden gevangenen te kijk gezet, gemarteld en vernederd.

Die feiten zijn bekend. En collectief spreken we daar ook nog wel onze veroordeling en verontwaardiging over uit – als het goed is.

Maar baby’s verkrachten? Welke zieke geest haalt het in zijn hoofd zijn lusten te botvieren op kinderen van zes maanden oud? Mogelijk onder de ogen van ouders die met Kalashnikov, M16 of kapmes in bedwang worden gehouden.

De mens is van nature geneigd tot alle kwaad, belijden we. Maar tussen kwaad en kwaad zit wel degelijk verschil. En er zijn klaarblijkelijk absolute dieptepunten, dat mogen de verhalen over verkrachting van baby’s in het Afrikaanse Congo genoegzaam bewijzen. En ze staan helaas niet op zichzelf: verminkingen in Sierra Leone, onthoofdingen in Irak, illegale abortussen in India. De lijst is huiveringwekkend eindeloos.

Intussen nemen we ook dit bericht uit New York voor kennisgeving aan. „Baby’s verkracht in Congo, ’t is toch verschrikkelijk”, klinkt het wellicht aan enkele koffietafels. En de orde van de dag breekt spoedig weer aan.

Toegegeven, we kunnen er hiervandaan ook niets aan doen. Hier past alleen nog maar smart over zo veel gebrokenheid en gebed om terugkeer naar Gods geboden en inzettingen. Dat zou veel leed op deze wereld voorkomen.