Het is een regelmatig terugkerend patroon in de kerkgeschiedenis. Een pioniersgeneratie verkondigt met grote opofferingsbereidheid het Evangelie. Zendingsgenootschappen worden in het leven geroepen; tegenstand overwonnen, liederen gedicht en in het beste geval een hele samenleving positief beïnvloed. Over ”activisme” of het tegenovergestelde, ”ingezonkenheid”, hoort men niemand.

Enkele decennia later: de liederen van voorheen worden door professionele musici voorgedragen. Niet de vakantiebijbelclub, maar de nieuwe oprit naar het kerkgebouw is dé gebeurtenis van het jaar. De smakeloze tafeldecoratie tijdens een gemeenteavond houdt de gemoederen meer bezig dan de geringe belangstelling voor een gebedsbijeenkomst.

Ambtsdragers klagen over werkdruk. De ledenvergadering bespreekt of er een financiële vergoeding moet komen voor kerkenraadsleden. De amusementsfactor is allesbepalend tijdens kerkdiensten. Het gaat niet langer om de vraag: „Wat wil de Heere?” maar om de vraag: „Wat valt goed in de gemeente?” Tal van geschoolde theologen worden het ondertussen niet moe om uit te leggen dat God dingen niet zo bedoelt zoals Hij het gezegd heeft.

De vurige pioniers van voorheen hebben plaatsgemaakt voor een generatie van jonge cynici. De roep om navolging van Christus is verstomd en vervangen door entertainment voor de verzadigde cultuurchristen. „En als ik niet wil getuigen van Jezus?” vroeg iemand me. „Het is toch hypocrisie om te praten over het geloof als ik er geen zin in heb?” Men maakt van het gebrek aan enthousiasme zelfs een deugd!

Is het nieuw dat God en Zijn dienst door een latere generatie wordt gereduceerd tot een recreatieve activiteit? Bepaald niet. Het fenomeen is zo oud als de uittocht uit Egypte. Spoedig daarna volgde immers het heimwee naar de goede oude tijd in slavernij.

Wat te doen tegen kerkelijke ingezonkenheid? Laat de prediking van het kruis weer het middelpunt van onze christelijke cultuur zijn. „Want ik heb niet voorgenomen iets te weten onder u, dan Jezus Christus, en Dien gekruisigd” (1 Kor. 2:2). Deze uitspraak van Paulus treft doel en is een vermaning aan het adres van ervaring en amusement zoekende christenen. Een Golgothavrije zone is een dodenakker. Zonder het kruis verwordt geestelijke visie tot eerzuchtige drukmakerij, lofprijzing tot propaganda, evangelisatie tot marketing, gehoorzaamheid tot farizeïsme, en vrijheid in Christus tot hedonisme.

Ware, aanstekelijke vreugde komt voort uit diepe, blijvende dankbaarheid om het volbrachte offer van Christus op Golgotha. Zicht op het kruis maakt van oprechte dankbaarheid een levensstijl.

De auteur is predikantsvrouw, moeder van vier kinderen en lerares aan de Vrije Evangelische School in Reutlingen (Duitsland). Dit artikel is een bewerking van een artikel dat vorige week werd gepubliceerd door het Duitse christelijke persbureau Idea.