Minister van Sociale Zaken Lodewijk Asscher doopte dat laatste akkoord het Mondriaanakkoord, een verwijzing naar de naam van de school waar het akkoord werd gepresenteerd. Of die naam blijft hangen, is afwachten. Zo verdreef het Lenteakkoord bijvoorbeeld de namen Kunduzakkoord, Vijfpartijenakkoord en Wandelgangenakkoord.

Toenmalig minister van Financiën Jan-Kees de Jager struinde in april 2012 door de gangen van de Tweede Kamer om steun te verwerven voor de begroting van 2013. Improvisatie was nodig nadat PVV-leider Geert Wilders het eerste kabinet Rutte liet klappen.

In 2010 was Wilders nog medeverantwoordelijk voor het eerste akkoord dat Rutte als premier sloot: het gedoogakkoord. Over de naam daarvan was nooit gedoe. Qua inhoud en constructie was het wel veelbesproken, omdat Nederland nooit eerder zo’n politieke samenwerking had gezien. Het kabinet van VVD en CDA, gedoogd door de PVV, hield het anderhalf jaar vol.

Daarna volgden de akkoorden elkaar sneller op. Na het Lenteakkoord kwam in november 2012 het regeerakkoord tussen VVD en PvdA. Dat werd met veel enthousiasme gepresenteerd, maar moest al snel herzien omdat de VVD-achterban de inkomensafhankelijke zorgpremie niet pikte.

Enkele weken later drong de realiteit door in politiek Den Haag dat de coalitie geen meerderheid heeft in de Eerste Kamer. Controversiële plannen kunnen daardoor niet zomaar worden doorgevoerd. Minister Stef Blok (Wonen) kreeg er als eerste last van: hij moest een woonakkoord met de oppositie sluiten.

Voor de begroting van 2014 was wederom een akkoord nodig. Het kabinet kwam met een bezuinigingsplan van ruim 4 miljard euro waar steun voor moest worden gevonden. PvdA-leider Diederik Samsom sprak al snel van een Oranjeakkoord, maar de oppositie floot hem terug. Het Polderakkoord moet nu uitwijzen of er nogmaals een akkoord nodig is of dat het voorlopig even gedaan is met de akkoorden.