De hervormde predikant, die in een appartement in Amersfoort-Noord woont, draagt een hugenotenkruisje op zijn donkerblauwe colbertjasje. Hij spreekt gemakkelijk en lacht graag, maar als het om serieuze zaken gaat, is hij op slag ernstig.

Veluwe

Zijn vader was een ernstige Veluwenaar, zijn moeder een opwekte christin die vaak haar duim omhoogstak als ze zei: „Christus alleen!” Van beide ouders heeft de predikant wat meegekregen.

Ds. Van den Hul voelt zich aangetrokken tot zowel de Gereformeerde Bond als de Confessionele Vereniging in de Protestantse Kerk in Nederlanden de Vrienden van Kohlbrugge. Hij was tegelijkertijd lid van de PvdA en eensgeestes met het hervormde document ”Het Getuigenis”. „Ik laat me niet in een hokje plaatsen”, zegt hij er zelf van.

Partijloos

„Na de oorlog was het mogelijk om als christen lid te zijn van de PvdA en in die partij de christelijke boodschap uit te dragen. Ik zat in de jaren 60 van de vorige eeuw met veel vreugde voor die socialistische partij in het Amersfoortse jongeren­parlement en schaam me er niet voor. Toen de meerderheid van de leden tijdens een vergadering van de afdeling Amersfoort voor het recht van vrouwen op abortus stemde, was dat voor mij de aanleiding om te bedanken voor het lidmaatschap. Sindsdien ben ik partijloos. Ik stem op de SGP, omdat die partij me het beste bij me past. Ik heb diep respect voor iemand als Van der Staaij, die frank en vrijde christelijke boodschap uitdraagt.”

Toch vindt de predikant dat hij zelf niet veranderd is. „Ik ben fundamenteel dezelfde gebleven. Het is de maatschappij die veranderd is. In 1971 was ik het eens met ”Het Getuigenis”, een kerkbreed hervormd document dat blijk gaf van diepe verontrusting over de koers van de Nederlandse Hervormde Kerk.”

In het bijzonder dr. W. Aalders, een van de medeopstellers van ”Het Getuigenis”, heeft hem diepgaand beïnvloed. „Aalders had een profetische blik. Hij voelde de cultuur aan en zag de secularisatie aankomen. Hij verzette zich tegen de verhorizon­talisering in de Hervormde Kerk en stelde daartegenover het evangelie van Christus, als de Triomfator.”

Slachtofferrol

Ds. Van den Hul vindt dat opnieuw een Getuigenis nodig is. Dat zal volgens hem vooral gericht moeten zijn tegen de golf van secularisatie en op moeten komen voor normen op ethisch gebied. „De kerk zwijgt te veel en zit te veel in de slachtofferrol. Dat hoeft niet. Het wordt tijd dat ze spreekt om de christelijke monumenten niet verder te laten afbrokkelen. Zo’n getuigenis kan goede aanwijzingen geven voor het Bijbelse verstaan van relaties.”

In verband met de secularisatie noemt hij de Duitse theoloog Helmut Thielicke (1908-1986), die zich tegen Hitler verzette. „Thielicke preekte net voor de oorlog in een klein kerkje met een krakend orgel voor slechts een klein groepje kerkgangers, terwijl de nazi’s voorbijmarcheerden. Na de oorlog preekte hij voor grote aantallen mensen.

„Kijk niet naar de aantallen, ook al marcheren de soldaten van de secularisatie voorbij. Maar blijf preken!” adviseert ds. Van den Hul. De predikant haalt Kohlbrugge aan, die zei: „Gooi het Woord er maar in.” „We moeten blijven preken, of er nu veel of weinig mensen komen om te luisteren. We houden de mensen niet bij de kerk door een verandering van de liturgie of door korte preken. Het Woord moet het doen.”

Tijdgeest

Hierbij maakt de predikant een kanttekening. „Het is niet om het even hoe er gepreekt wordt. In de preken dienen de voorgangers de tijdgeest te peilen en de moderne tijd te wegen. Een preek van nu is niet hetzelfde als een van honderd jaar geleden. Zondag preek ik in Weesp, misschien voor een klein groepje mensen, over het vierde kruiswoord (Joh. 19:26, 27): „Vrouw, zie uw zoon.” En tegen de discipel: „Zie uw moeder.” Dan ga ik ook in op gebroken familierelaties en op de vraag waarom Johannes Maria in zijn huis moest opnemen. Het Evangelie moet in context met de tijd gepreekt worden.”

Dorpsdominee

Ds. Van den Hul houdt van het gereformeerde belijden en wil dat graag delen. „Ik heb het nog meer lief gekregen toen ik in Rockanje stond, een gemeente die vroeger vrijzinnig was en waar veel zendingswerk verricht moest worden. Ik deed dat met liefde en voelde me vooral de dorpsdominee die er was voor de hele gemeenschap.

In Oud-Loosdrecht had ik een goed contact met een godvrezende pater. Ik denk dat hij nu juicht voor Gods troon. In Amersfoort heb ik hersteld hervormde vrienden. Laten we allemaal trouw op onze post blijven.”

Wilhelmus van den Hul werd in 1938 geboren in Amersfoort, waar hij ook zijn vrouw leerde kennen. Hij werkte ruim dertig jaar bij een levensverzekeringsmaatschappij in de keistad. In 1974 begon hij met een theologiestudie aan de zaterdagopleiding van de Utrechtse universiteit. In 1988 werd hij bevestigd in zijn eerste gemeente, Oud-Loosdrecht, waarbij hij tevens als geestelijk verzorger aan verpleeghuis De Beukenhof verbonden werd. Van 1997 tot zijn emeritaat in 2003 diende hij de gemeente van Rockanje, op Voorne-Putten. Sinds zijn emeritaat woont hij weer in Amersfoort, waar hij werk verricht voor de Adventkerkgemeente.

Digibron

Lees meer in archiefsysteem Digibron over ds. Van den Hul. Hieronder een kleine selectie artikelen.

Zendeling op het eiland Voorne-Putten: Interview met Ds. Van den Hul n.a.v. zijn emeritaat (Reformatorisch Dagblad, 13 mei 2003)

Ds. W. Van den Hul neemt afscheid van Rockanje (De Waarheidsvriend, 29 mei 2003)