Ze woog 135 kilo. En de hoop dat ze nog eens in maat 38 zou passen had Linzell, echtgenote en moeder van drie kinderen, opgegeven. „Ik had al zo veel diëtistes bezocht en diëten uitgeprobeerd. Maar na elke poging kwamen de kilo’s er uiteindelijk toch weer aan.”

Nu weet ze hoe dat kwam. „Elk dieet heeft een eind, waarna je weer teruggaat naar je ”gewoonstand”. En als je standaard te veel of te slecht eet en te weinig beweegt, groei je dus weer gewoon.”

Elk jaar kwam er bij haar 2 tot 3 kilo bij. „Zo rond de 120 kilo raakte ik een soort van verdoofd. Of je nu 120 of 121 kilo weegt, maakt bij zo’n gewicht niet zo veel meer uit. Ik verzoende me met mijn afmetingen. Dit was toch nooit meer op te lossen.”

Wat ze wel erg vond, was dat mét de toename van haar gewicht, ook haar conditie achteruit was gegaan. „Ik bedacht: Als mijn gewicht elk jaar blijft groeien, houdt het over een jaar of tien op. Dan kan ik niks meer.”

Vooral met het oog op haar drie kinderen vond ze dat een deprimerende gedachte. „Ik maakte elke dag broodtrommeltjes voor hen klaar en organiseerde flitsende verjaardagsfeestjes, maar ik wist ook dat dat niet het allerbelangrijkste was wat ik ze kon geven. Zij wilden mij. En dat ik nog heel lang bij hen zou blijven.”

En toen ging de knop om. „Ik weet het moment nog heel goed. Zomaar op een avond dacht ik: Ik moet, ik kán iets doen. Heel gek, ik herinner me zelfs nog welke kleren ik toen aan had. Die avond was voor mij echt een keerpunt.

Ik had al veel vrienden en kennissen over joggen gehoord. Ze waren erg enthousiast. Onbegrijpelijk vond ik dat. En een beetje sneu. Waarom zou je gaan rennen, tenzij je achternagezeten wordt?

Toch was het me wel duidelijk dat ik in beweging moest komen en hardlopen paste bij mijn drukke bestaan. Ik kon het in mijn eigen tijd doen. En –ook niet onbelangrijk– als ik ’s morgens vroeg zou gaan, terwijl het nog donker was, zou niemand me zien.”

Francine Linzell besloot om drie keer in de week te gaan rennen. „Ik schafte een paars hardlooppak aan, het enige wat in mijn maat te krijgen was. Erbij vond ik paarse hardloopschoenen, bij Wehkamp. Dat was ideaal, want zo hoefde ik niet met mijn logge lijf een hardloopspeciaalzaak in te stappen. Ze zouden me zien aankomen…”

Ze downloadde een app met een hardloopschema op haar mobiele telefoon. De eerste keer moest ze volgens dat schema een minuut hardlopen en daarna anderhalve minuut wandelen. „Dat moest te doen zijn, dacht ik. Wat is nou 1 minuut?”

Maar na 40 seconden ging het mis. „Ik dacht dat ik erin bleef. Alles deed pijn. Ik was verzuurd en benauwd. En ik werd heel boos op mezelf. Dat ik het zover had kunnen laten komen, dat ik niet eens een minuut lang kon lopen.”

Ze bleef dus lopen. Dat was die eerste tijd niet gemakkelijk. „Elke stap was een gevecht.” Maar ze ging door. Tot haar benen gingen ontsteken, mogelijk het gevolg van verkeerde schoenen. „Ik mocht van de dokter een week niet lopen en het rare was: ik merkte dat ik het miste.”

En –wat nog mooier was– ze merkte resultaat. „Na een week kon ik in één keer de trap op lopen, terwijl ik eerder halverwege moest rusten. Bovendien liep ik na die eerste week 4 minuten achter elkaar. En na twee weken 6 minuten. En na 8 weken een kwartier. Dat stimuleerde enorm om door te gaan.”

Hoewel dat niet haar doel was, begon ze als vanzelf ook op haar voeding te letten. „Zat ik ’s avonds op de bank met een kop warme chocolademelk en een koek te bedenken dat ik dit gewicht de volgende dag weer mee moest slepen. Ik ging bewuster met mijn lijf om en begon nu ook bewuster te letten op wat mijn lichaam echt nodig had.”

Als stok achter de deur om door te blijven lopen, schreef ze zich in voor een wedstrijd waarbij ze 5 kilometer moest rennen. Dat dat lukte, was weer een stimulans om door te gaan. En doorgaan deed ze. Of het nou regent, sneeuwt of vriest. Ze staat drie keer per week ’s morgens om vijf uur op en zorgt dan dat ze om zeven uur thuis is, zodra de kinderen wakker worden. „De eerste stap, die door de keukendeur naar buiten, is de moeilijkste. Sta je eenmaal buiten, dan ga je. Want wat moet je anders doen op dat tijdstip.”

Inmiddels is ze een jaar verder. Ze weegt nu rond de 70 kilo. „Een prima gewicht voor mijn lengte. Zo is het ook goed.” Wel loopt ze nog vijf keer in de week haar rondje, soms wel 20 kilometer. Of ze altijd zin heeft? „Daar denk ik niet over na. Net als dat ik niet nadenk of ik vandaag m’n tanden zal poetsen. Ik heb ooit besloten dat hardlopen gezond voor me is. En ik sta mezelf niet toe daar iedere keer weer over te moeten beslissen.”

www.stukjebijbeetje.com is de weblog die Francine over onder meer het hardlopen bijhoudt.

Praten tijdens het lopen

Elke dag dertig minuten intensief bewegen. Dat is wat de Hartstichting voorschrijft voor een gezond gestel. Fietsen, wandelen, hardlopen. Dat is de stichting om het even. Als het hart maar actief werkt. Te zachtjes wandelen heeft dus weinig zin.

Of iemand te zwaar is en meer actie moet ondernemen, valt af te lezen aan zijn BMI (Body Mass Index). Dat is te berekenen door midden van de formule gewicht delen door lengte keer lengte. Komt er een getal boven de 30 uit, dan is het raadzaam om af te gaan vallen. De Hartstichting raadt daarvoor meer bewegen in combinatie met gezonde voeding aan.

Gezond eten houdt in: gevarieerd eten met veel groente, fruit en vezelrijke producten en keuze voor magere en halfvolle producten. En het is goed de calorie-inname van producten met (verzadigd) vet, suiker en alcohol te beperken.

De Hartstichting adviseert mensen met een te hoog gewicht eerst te gaan (snel)wandelen of fietsen. Daarna kan iemand –liefst onder begeleiding– intensiever gaan bewegen, waar hardlopen onder valt. Op hartstichting.nl is een hardloopschema te vinden. Het hardlopen moet rustig worden opgebouwd. Een goede leidraad is dat men nog moet kunnen praten tijdens het lopen (dus geen buitenademverhalen).