Duizend stoeltjes in de Krimpenerwaard
Stoeltje nummer 133 kreeg een rustig plekje (wáár precies, dat moet nog ontdekt worden), stoel 25 hangt in een knotwilg. Overal in de Krimpenerwaard zijn deze maand stoeltjes van klei te vinden: van 2 centimeter tot 40 centimeter hoog, en alles daartussenin. Wie er een vindt mag het gerust verplaatsen, fotograferen of meenemen.
De stoeltjes zijn gemaakt door kunstenares Ina Hoeneveld uit Lekkerkerk. De afgelopen twee jaar maakte ze er duizend, allemaal verschillend. De stoeltjes hebben menselijke trekken: ze leunen achterover of wandelen parmantig rond.
De vorm van een stoel intrigeert Hoeneveld. „Of de poten nu lang, dik, hol of bol zijn, het blijft een stoel. Zonder leuning is een stoel trouwens niks. Ik zou nooit iets met krukjes willen doen.”
De duizend stoelen houden mensen een spiegel voor, zoals kunst doet. Hoeneveld verbeeldde bijvoorbeeld Project X –de rellen– in Haren via een groep stoeltjes. „Je ziet degenen met bravoure, zij die anderen opjutten en vooropgaan – en er lopen er een paar achteraan, die durven eigenlijk niet.”
De levendige stoeltjes staan nu vogelvrij in de Krimpenerwaard, de plek waar Ina Hoeneveld altijd heeft gewerkt. In het begin van haar carrière schilderde ze de polder. „Daarna dacht ik: Het gaat om de hekken! Je kunt kijken naar die polder, maar de hekken houden je tegen.” Na een tijdje de hekken te hebben vastgelegd, vond Hoeneveld die „te plat” worden. Dus breidde ze de hekken uit tot stoelen. De eerste leken nog verdacht veel op hekken. „Dat is de link met de polder: de stoeltjes zijn nog steeds een stukje polder voor mij.”
Mijn eigen loslaatproject, noemt de kunstenares haar stoeltjesproject. „Ik geef al vijftien jaar les in mijn atelier aan cursisten. De stoelen zijn een mooie symboliek voor hen: ik moet die mensen laten gaan, ze exposeren inmiddels zelf. Ook is het goed om doeken en objecten weg te doen. De meeste lol heb ik in het creëren. Als je al je werk bewaart in een atelier, wordt het op den duur ballast. Die stoelen mogen nu ergens anders gaan leven. Het dubbele is dat ik ze wel allemaal heb geregistreerd en genummerd, en ik schrijf precies op waar ik ze heb neergezet: ”Aan die en die weg, ter hoogte van dát huis, in de boom”. Hopelijk sturen mensen mij een foto als ze een stoeltje vinden, zodat ik weet waar het terechtkomt.”
www.inahoeneveld.blogspot.nl voor het volgen van de reis van de ministoelen.