”Den volke” bestaat uit maar liefst 600 Facebookvrienden en -vriendinnen.

Een kwartiertje later vertel ik vrouw Braaf ons wedervaren. Maar ver kom ik niet. Mijn verslag wordt onderbroken door de telefoon. Verontruste vrienden en vriendinnen of hun ouders informeren naar de welstand van Braaf junior. Het is dat we de verkeerslichten mee hadden, anders was moeders door de verontruste bellers nog eerder op de hoogte van de toestand van haar kind dan ik het haar had kunnen vertellen.

Na rijp beraad is Braaf senior actief op Facebook en heeft daar zijn eigen publiek. Na het dagelijks lezen van de mail en het snellen van de nieuwskoppen op het wereldwijde web, wordt hij nu verzadigd met informatie van en over zijn vrienden. Voor zijn nieuwsgierige geest is het een feest maar soms is het ook knap vermoeiend.

Een meisje uit de kerk wil zijn vriendinnetje zijn. Thans weet Braaf dat de arme drommel koortsig met een snotneus op de bank zit in haar stageweek. Sneu.

Een vage kennis die rechtskundige is, snoeft dat ze een 8 heeft gehaald voor een tentamen. Dat weet Braaf dan ook weer. Een jonge moeder maakt gewag van het eerste lachje van haar zuigeling. Hoe vertederend.

Prekenweb meldt een nieuwe preek te hebben geplaatst.

Braafs collega is de kou zat, ze wil zon. Tja, ze is niet de enige.

Een trotse moeder vergast hem dagelijks op een verse foto van de bruiloft van haar dochter. Braaf kan inmiddels de hele trouwreportage downloaden.

Een voor hem volslagen onbekende vriendin meldt dat haar dochter naar school is en dat zij nu koekjes gaat bakken. Boeiend. Dit was net de informatie waar hij nog op zat te wachten.

Maar er is ook een andere kant. Braaf kan met sommige mensen nu net iets meer meeleven.

Zo heeft hij keukenrollen afgeleverd bij zijn collega omdat haar kind er op school een werkje mee gaat doen. Weet hij dat zijn kerkbuurman werk zoekt. Dat zijn overbuurmeisje jarig is.

O ja, en nog wat. Ook dit kost weer tijd.