Bij de eerste tussenstop, de broodafdeling, bestaat een groot deel van het aanbod uit volkoren- en meergranenproducten. Nu volg ik de gezondheidsliteratuur best wel vrij stipt en zodoende weet ik dat met name het populaire volkorenbrood omstreden is. Het bevat het nodige fytinezuur en dat belemmert de opname van ijzer. Bakkers kunnen daar wat aan doen door het brood langer te laten rijzen. Maar ja, dat vertraagt de productie en wie gaat dat betalen?

Dan valt mijn oog op moutbrood. Dat mag misschien een vertrouwde klank hebben maar toevallig herinner ik me een publicatie in de Consumentengids waarin dit brood volledig werd gekraakt. Mout wordt alleen maar gebruikt om wit brood een gezond kleurtje te bezorgen. Je reinste volksverlakkerij, zeg maar.

Wat rest, is speltbrood. Dat is volgens voedingsdeskundigen de beste keuze. Onze voorouders wisten dat al en aten eeuwenlang brood dat van deze graansoort was gebakken. Maar ja, tarwe gaf een hogere opbrengst per vierkante meter en hup, iedereen aan de tarwe. Sinds enkele jaren is spelt terug van weggeweest. De smaak is prima en zoals gezegd: het is veel gezonder. Maar wat jammer nu, de supermarkt heeft het niet.

De volgende halte is het koelvak. Worst, staat er op mijn lijstje. De kleine lettertjes op de achterkant doen het ergste vrezen. Het rolletje worst blijkt niet alleen vlees te bevatten, zoals je geneigd bent te denken, maar ook dextrose, emulgator, kleurstof, smaakversterker, aroma, conserveermiddel en zo nog een handjevol E-nummers. Lijkt me een beetje veel van het goede. Die toevoegingen moeten ze bij de fabriek zelf maar opeten.

Dan beland ik bij de frisdrank. Voor een suikermijder is dit je reinste horror. Het schap bevat tientallen verschillende producten. Vrijwel zonder uitzondering tonen ze de heerlijkste vruchten op de verpakking. Maar wie de achterkant bestudeert, komt van een koude kermis thuis. Er is zelfs een merk dat het presteert om 1,8 procent kers in zijn pakken te stoppen. De rest is water met smaakstofjes en zoals gezegd, suiker. Kilo’s suiker. Nee, deze lafenissen laat ik aan me voorbijgaan.

Bij de slagerij sta ik in tweestrijd. Het geknoei met paardenvlees laat me tamelijk onverschillig. Paardenvlees is lekker en gezond. Maar bij vlees is niets meer wat het lijkt, zo weten we sinds kort.

Kip dan maar? Plofkip uit de bio-industrie is uiteraard geen optie. Met het gebruik van antibiotica lijkt het tegenwoordig wel mee te vallen maar wie eenmaal de beelden heeft gezien van jonge kippen die levend in machines verdwijnen om er als filet in wording uit te rollen, die heeft geen trek meer. Biologische kip is een serieus alternatief maar helaas, die is niet te betalen. Dat komt omdat een biologische kip normaal mag opgroeien en daardoor grotere poten heeft. Die hoeft de Nederlandse consument niet en die worden nu in Afrika gedumpt. De prijs van de filet moet dat goedmaken.

Het volgende alternatief is vis. De lekkerbekjes in de koeling doen hun naam eer aan. Het water loopt je in de mond. Maar ook hier is weer iets geks aan de hand. De vis bestaat volgens het etiket uit Atlantische heek die in de Nieuw-Zeelandse wateren is gevangen. Precies aan de andere kant van de aardbol, zeg maar. Ik ben helemaal niet zo’n ecomannetje maar dit is toch echt iets te gortig. Dat mijn visje de halve aardbol moet worden overgevlogen of gevaren, daar werk ik even niet aan mee.

Al met al is mijn karretje nog steeds leeg. Dat lijkt snel te gaan veranderen want ik krijg Bertolli Lasagna Tradizionale in het vizier. Het is geproduceerd door Unilever. De verpakking en de reclamespotjes suggereren dat het concern in Italië onderzoek heeft gedaan naar de beste recepten en toen in een klein dorpje uitkwam waar nog de authentieke lasagne werd gemaakt. De lokroep die van de afgebeelde maaltijd uitgaat, is bijna onweerstaanbaar. U las het goed ja: bijna. Net op tijd herinner ik me een waarschuwing van de kritische organisatie Foodwatch dat het vies tegenvalt met dat authentieke gerecht.

In werkelijkheid probeert Unilever ons twee zakjes sauspoeder vol suiker en kunstmatige toevoegingen, B-kwaliteit olijfolie en wat gedroogde pasta van onduidelijke herkomst aan te smeren. Op de verpakking staat verder nog dat in het gerecht gehakt, mozzarella en Parmezaanse kaas zit. Die ingrediënten moet u nog wel even zelf kopen. „Consumenten betalen voor goed en lekker eten. Niet voor het marketingbudget waarmee u ze om de tuin kunt leiden”, schreef Foodwatch aan het concern. O ja, de organisatie heeft ook nog de gebruikte E-nummers onderzocht. Van het ene stofje word je winderig en een ander werkt laxerend. Van Unilever mag je dus als consument de pot op. Wel, van mij mag het concern dat zelf ook.

Mijn tocht eindigt bij de kassa. Of ik nog iets heb af te rekenen? Nee, dank u, ik bijt wel op een houtje.