Daar komt bij dat er nogal wat wordt gemopperd op sociale media. Denk alleen maar aan het sombere rapport ”De zwarte kant van sociale media”.

Is het echt zo erg? Ik waagde me deze week aan een experiment. Ik had vakantie. Mijn vrouw stond een week voor de klas en ik speelde voor huisvader: strijken, boodschappen doen, wassen, dochterlief naar school brengen, stofzuigen. Ik nam me voor deze hele week geen sociale media te gebruiken. Geen Twitter dus, geen Facebook, geen Google+, geen LinkedIn, geen Pinterest.

Ik moet toegeven dat ik wel de berichtenapp WhatsApp een keer gebruikte. Mijn broertje vroeg me in een berichtje of hij mijn overschilderbare witte kit mocht gebruiken. En omdat ik die week ervoor zijn emmertje latex bijna leegkwastte, kon ik zijn verzoek natuurlijk niet links laten liggen.

Verder liet ik sociale media echt links liggen. Althans, bijna helemaal. Toen ik maandag met mijn iPad op de bank zat, merkte ik dat de macht van de gewoonte me te pakken nam. Voor ik het wist opende ik de Twitterapp. Maar voor die geladen was en ik ook maar één tweet kon lezen, drukte ik de app weer weg.

Het is dus gelukt: een week geen sociale media. Maar of het me iets goeds bracht, weet ik niet. Natuurlijk: het leverde me wat extra tijd op. Maar dat werd snel opgeslokt met klusjes als oud papier wegbrengen en de tuin een veegbeurt geven.

In het begin van de week werd ik onrustig van de actie en kreeg ik er spijt van. Afkickverschijnselen, zal de tegenstander van sociale media zeggen. Misschien heeft hij gelijk. In de loop van de week vond ik het experiment toch een goed plan. In een vakantie laat je je alledaagse werk liggen, dus ook de sociale media. Simpel zat.

Terwijl ik dit schrijf, neemt de onrust weer toe. Een mailtje van Facebook is de schuldige. Iemand heeft mijn naam genoemd op het medium: ”Misschien aardig om er eens een artikel over te schrijven, Gijsbert Bouw?” Waarover dan, denk ik nu. Gelukkig is de week bijna voorbij.

Reageren? Mail naar gijsbert@refdag.nl