Jens’ klasgenoten doen plotsklaps anders tegen hem. In de loop van het boek komt hij dankzij de hulp van oud-klasgenootje Suus achter de reden. Zijn ouders hebben toen hij peuter was meegedaan aan een opvoedprogramma op televisie en de link naar het programma circuleert in zijn klas. Brugklasser Jens vindt het verschrikkelijk dat hij als koppige peuter die niet ”opgevoed” maar ”afgericht” moet worden door alle klasgenoten is bekeken. Na uitleg van zijn ouders loopt Jens van huis weg, maar uiteindelijk is er ruimte voor vergeven en vergeten. Wat mij betreft niet het meest meeslepende verhaalthema, maar Leguijt laat goed zien dat Jens een jongen is bij wie alles een beetje anders werkt. Ze maakt dat prachtig met details duidelijk. Jens’ jas ligt het hele verhaal door op een andere plek – maar nooit thuis. Jens is anderzijds ook iemand die snakt naar waardering. Suus laat hem zien dat hij creatief en grappig is.

De grote hoeveelheid zelfreflectie is een beetje vermoeiend. Jens „bedenkt” iets of doet „ontzettend zijn best.” Vooral beoordelende opmerkingen over zijn chaotische gedachten zijn overvloedig aanwezig. Leguijt weet ze wel te larderen met sprekende beelden. „Mijn plannen komen vaker dan de treinen op station Utrecht, ze zijn alleen niet altijd handig.”

”Goedbedoeld” had qua plot sterker gekund, maar zit goed in elkaar en nuanceert het clichébeeld van ADHD’ers.

Boekgegevens

”Goedbedoeld”, Guurtje Leguijt; uitg. Columbus, Heerenveen, 2012; ISBN 978 90 854 3213 5; 96 blz.; € 8,95.