Mijn vrouw ontdekte de inbraak als eerste. In de doos waarin de knabbeltjes voor de late avond liggen opgetast, vond ze losse pinda’s. Nadere inspectie leerde dat de zak was opengebeten. Muizenkeutels maakten het plaatje compleet.

In het kastje ernaast staat de doos met koek. Ook die was met een bezoek vereerd. De muis bleek een kieskeurige consument. Hij had zich een weg langs de speculaasjes gebaand om bij de roomboterstroopwafels te komen.

Als een Sherlock Holmes verrichte ik recherche­onderzoek. Dat was snel afgerond. In de achterwand van het koekkastje zit een opening voor de gasleiding. Die loopt via een gat in de tussenwand naar het kastje voor de zoutjes. De ruimte rond de leiding was ruimschoots voldoende voor de passage van een muis. Met tape heb ik de opening in de achterwand dichtgeplakt.

Zondagmorgen bleek dat de muis een gat in de tape had geknaagd. Opnieuw waren beide dozen aangerand. „Dan maar een muizenklem”, zei ik, maar daar wilde mijn vrouw niet van weten. Er moest toch een middel zijn voor het dichten van dat gat? Na de ochtenddienst heb ik met een ijzerzaag een stuk multiplex in tweeën gezaagd en met een botte beitel een uitsparing voor de leiding gemaakt. Een rare bezigheid op zondag, maar volgens mijn vrouw viel het onder werk van noodzakelijkheid.

De volgende morgen vonden we zaagsel in het kastje. Onze muis had de tegenaanval ingezet. De tweede dag hetzelfde liedje. Na de derde dag was ook mijn vrouw toe aan een klem. Voordat we ons ter ruste begaven, heb ik het multiplex verwijderd. Onze jongste zoon plaatste de guillotine, met pindakaas als lokmiddel. „Wel raar”, zei hij. „Buiten gebruiken we pindakaas om vogels in leven te houden, binnen om er een muis mee dood te maken.” Bij mijn vrouw sloeg opnieuw de twijfel toe, maar ik heb haar gemaand zich te vermannen. Een muis is geen mens. Het is een ondier dat het onderscheid tussen mijn en dijn niet respecteert.

Toch heb ook ik er slecht van geslapen. Om zes uur stond ik al in de keuken. Het eerste wat ik zag toen ik het kastje opende, was een grijs staartje. Gelukkig heeft hij niet geleden. De klem brak meteen zijn nek. Op kantoor, aan mijn bureau, blijven de kogelronde oogjes me aanstaren. Zou hij in de kruipruimte een gezin hebben? Hoe moet dat verder zonder kostwinner? Zit moeder binnenkort in de chipsdoos? Vanavond gooi ik een stroopwafel in de kruipruimte. Misschien helpt dat me van de muizenissen af.