Het klinkt welluidend, op het eerste gehoor althans. De tijden zijn veranderd. We leven in een postmoderne samenleving. Christenen zijn een kleine minderheid geworden. Het komt erop aan om het pand te bewaren dat ons is toebetrouwd. Het past ons om dankbaar te zijn voor wat we nog hebben. We hebben belang bij een ruime toepassing van de godsdienstvrijheid.

Het is het bekende lied. En ik kan het deels nog wel meezingen ook. Nou ja, meezingen, een beetje meebrommen dan. Mijn werk voert mij soms naar landen als Saudi-Arabië; dan ben ik altijd blij wanneer ik weer thuiskom in ons landje met zijn refokerken, refoscholen, refokrant én refo­partij. Wij hebben veel om zuinig op te zijn.

Maar toch, wie goed luistert en afstemt op de klank van Gods Woord, hoort dat het eenstemmige lied wat vals klinkt. Een tegenstem kan helpen om de goede toonhoogte te bewaren.

Geen ware christen kan blij zijn met een land waarin het eerste en grote gebod door de overheid met de voeten vertreden wordt, en valse goden massaal gediend worden. Daarom moet ons danklied voor de vrijheid die wij hebben om de Heere te dienen, gemengd zijn met tranen, en soms zal het geween alles overstijgen. Daarom kunnen wij ook nooit de godsdienstvrijheid „principieel” omarmen.

Te gemakkelijk wordt bovendien als argument gebruikt dat de tijden veranderd zijn. De SGP werd opgericht in 1918, in de nadagen van de Eerste Wereldoorloog. Het waren donkere en onzekere tijden. Troelstra riep op tot revolutie. De SGP nam vanaf het begin een eenzame positie in voor wat betreft haar afwijzing van godsdienstvrijheid. En ze verdedigde die moedig en krachtig toen de Tweede Wereldoorlog zijn dreigende schaduw vooruitwierp. „Maar wat als de NSB het bewind in handen krijgt?” vroeg prof. dr. H. Visscher in 1937, „zal die zich niet op het beginsel beroepen om juist de kerk te vervolgen?” De toenmalige SGP voormannen waren er niet van onder de indruk. „Al die schrikbeelden bewijzen slechts de afkeer van het aloude beginsel der vaderen”, schreven zij.

Godsdienstvrijheid is ook niet los verkrijgbaar. Wie godsdienstvrijheid als principe omhelst, krijgt het ideaal van de neutrale staat erbij. Het zijn twee kanten van dezelfde munt. De ene kan niet bestaan zonder de andere. Echter, een werkelijk neutrale staat bestaat niet. Wie de recente ontwikkelingen in landen als Nederland, Frankrijk en de VS volgt, kan maar tot één conclusie komen: zogenaamd neutrale overheden verworden onvermijdelijk tot antichristelijke overheden. Ze hebben God losgelaten en worden daarom door Hem losgelaten. Ze zijn aan zichzelf overgegeven. Zulke overheden zullen daarom de godsdienstvrijheid steeds verder inperken, totdat die geheel afgeschaft is. De paradox is dan ook dat wie godsdienstvrijheid omhelst, haar altijd zal verliezen. Wie pleit voor godsdienstvrijheid als principe, draagt de staatkundig gereformeerde politiek ten grave.

Mag de SGP zich dan wel beroepen op de godsdienstvrijheid? Jawel, zoals men een tegenspeler mag wijzen op de door hem zelf vastgestelde spelregels, zo mogen wij ons beroepen op de regels van de rechtstaat. Moeten wij anderen de ruimte gunnen die wij zelf krijgen? Nee, want wij gunnen niemand de slavernij van de vorst der duisternis, en geen schepsel heeft het recht zijn Schepper ongehoorzaam te zijn. Is dat een moeilijke boodschap in deze tijd? Jawel, maar daar is de SGP nu juist voor opgericht!

Welk lied we ook aanheffen, altijd moet het beginsel doorklinken. Dat is de grondtoon die de boventoon moet voeren. Door zo meerstemmig te zingen, vinden wij de juiste toon.

De auteur is directeur van een it-bedrijf. Reageren? gedachtegoed@refdag.nl