Helaas is dit herkenbaar, dat gevecht met de techniek. Bovendien lijkt het voorbehouden aan vrouwen. Zo schafte ik vijf jaar geleden een navigatiesysteem aan omdat ik die zomer naar Bretagne vertrok. Wel had ik globaal de kaart vooraf bekeken na verhalen van mensen die midden in Frankrijk vastliepen omdat het navigatiesysteem dienst weigerde. De ANWB meldde dat sommige reizigers geen idee hadden waar zij zich bevonden dan, nu ja, ergens in Frankrijk. Iemand was ook linksaf recht het kanaal ingereden omdat de stem haar instrueerde dat te doen. Zoiets onnozels zou mij uiteraard niet overkomen.

We gingen op weg. Bij Normandië gidste de navigatie ons via de Pont de Normandie. „Wat raar”, merkte mijn reisgenote op. „Dat is vast politiek bestuurd, die satellieten, want nu passeren we alle tolpoorten, terwijl de route via Rouen op de kaart veel sneller is.” Ik nam het onmiddellijk voor waar aan en werd boos. Op satellieten. Een soort van criminele uitvinding ergens in het luchtruim, aangestuurd door hebzuchtige politici die onschuldige toeristen zoals wij de verkeerde route lieten rijden en geld opstreken.

Op de terugreis reden we door Rouen. Het scheelde inderdaad een halfuur en een paar euro, maar het moet gezegd dat het toen nacht was en het overdag vermoedelijk veel langer had geduurd. Kiest een dergelijk systeem de snelste route, vroegen wij ons af? Gaat dat dan automatisch? Ik vond het al wonderbaarlijk om via mijn navigatiesysteem zomaar op de plaats van bestemming aan te komen 1000 kilometer verderop. Met tolpoorten, maar toch zonder haperen.

Tevreden naderden wij de Belgische grens. We waren die nauwelijks gepasseerd of het schermpje werd zwart. Hè? Weliswaar was de route wel zichtbaar, maar er leek iets grondig mis te zijn met mijn nieuwe apparaat. Maar kijk, die auto naast ons had ook al een zwart scherm. Dat had natuurlijk met België te maken, haha, daar hadden ze andere satellieten, constateerden we tevreden. In Nederland zou het weer wit worden. Toen dat niet gebeurde, vroeg mijn reisgenote zich peinzend af of het geen nachtstand kon zijn. Eureka!

Ik vind het harverwarmend. Als je alles maar door hebt, is de verwondering weg. Het is een listige greep, geef ik toe, anders moet ik mezelf tot sukkel verklaren.