Verreth stelde dat het onderzoek naar visteelt aan de vooravond staat van een blauwe revolutie, in navolging van de groene revolutie die in de afgelopen eeuw een enorme vooruitgang in de land- en tuinbouw veroorzaakte.

Zo is er nog maar weinig bekend over de voeding die vissen nodig hebben. „Fabrikanten werken bij de samenstelling van visvoer met modellen uit de pluimveesector”, illustreerde Verreth.

Daar komt bij dat gezocht moet worden naar alternatieve grondstoffen voor visvoer. „Nu wordt vis met vis gevoerd (visolie en vismeel zijn de belangrijkste bestanddelen, TR). Voerproducenten willen best overstappen op plantaardige grondstoffen, maar daarmee concurreren ze direct met de productie van voedsel voor de mens. We zullen nieuwe eiwitbronnen moeten zoeken.”

In vergelijking met de intensieve veehouderij is de fokkerij van vissen nog een braakliggend terrein. Knelpunt hierbij is de voortplanting, zei Verreth. Van de larven die in gevangenschap uit visseneitjes kruipen, overleeft maar 20 procent.

Ook over de aanpak van ziekten weten onderzoekers hoegenaamd niets. In de visteelt is officieel geen enkel medicijn wettelijk toegelaten. „Wat viskwekers op dit gebied doen, wordt oogluikend toegestaan.”

Ondanks de gebrekkige kennis is productie van gekweekte vis de afgelopen decennia stormachtig gegroeid. Binnen een of twee jaar haalt kweekvis de vangst van ‘wilde’ vis in, voorspelde Verreth. „In 2011 werd er wereldwijd 67 miljoen ton vis gevangen en 64 miljoen ton gekweekt. De visteelt groeit jaarlijks met 6 tot 7 procent, visvangst stabiliseert al jaren.”

De consumptie van vis is relatief sterker toegenomen dan de groei van de wereldbevolking. In 1950 lag die nog op 25 miljoen ton, tegenwoordig nadert ze de 150 miljoen ton. Vooral in armere landen wordt veel vis gegeten, terwijl in rijkere landen vlees de belangrijkste bron van dierlijk eiwit is.

Ook in Nederland worden steeds meer gekweekte vis en schaal- en schelpdieren gegeten. Uit onderzoek van bureau GfK bleek afgelopen jaar dat de zalm het vaakst bij de huishoudens op tafel verschijnt. Geïmporteerde soorten zoals tilapia, tropische garnalen en pangasius zijn in opmars.

De visteelt vindt in veel landen in vijvers of zeewater (soms open, soms afgeschut) plaats. De Noorse fjorden bijvoorbeeld zijn een belangrijk zalmkweekgebied. Ook de Nederlandse mossel- en oestercultuur zijn hiervan een voorbeeld.

Bij de visteelt in kunstmatige bassins heeft Nederland zelfs een voortrekkersrol gespeeld. De met Wageningse kennis ontwikkelde recirculatiesystemen voor zuivering van het water staan internationaal aan de top, verklaarde Verreth.