Tijdens het ontbijt vraag ik Sybe wat zijn goede voornemens zijn. Hij eet zijn boterham, timmert met zijn vork op zijn bord en zegt niets, natuurlijk. Sybe heeft geen goede voornemens. Geen toekomstplannen, geen dromen, geen verwachtingen.

Als hij een paar stukjes brood gegeten heeft, steekt hij bevelend zijn arm uit. Ik geef hem zijn beker en hij drinkt een paar slokjes. Een straal drinken spettert op de vloer. Dan eet hij weer verder. Af en toe veegt hij met zijn vork honing in zijn haar.

Na het eten ben ik een poosje bezig met het schoonmaken van de tafel, stoel en vloer. Ik veeg de honing uit Sybes haar en poets zijn handen en gezicht schoon. Als het riempje van zijn stoel losgaat, rent hij naar de speelgoedmand. Onderweg ziet Sybe de nieuwe bessentakjes in de pot op tafel. Hij lacht en maakt aanstalten er een takje uit te vissen. „Nee!” zeg ik waarschuwend en hij luistert zowaar. Een minuut later staat hij toch weer bij de tafel, met een bessentakje in zijn hand. De besjes rollen overal.

Ik heb ook nog geen goede voornemens, maar een huis dat altijd schoon en opgeruimd is lijkt me wel wat. Dus daar ga ik direct mee beginnen. Maar Sybe is klaar met spelen en wil aandacht. Of een koekje. Demonstratief rukt hij de keukenkast met koek open en stopt zijn hoofd erin. De boodschap is duidelijk, maar hij moet toch echt nog even gaan spelen. Snel veeg ik de vloer van de wasruimte. Ondertussen scharrelt Sybe om mij heen en speelt met alles wat geen speelgoed is. Hij haalt de mand met strijkgoed leeg en sleept een schoon T-shirt naar de gang. „Nee, Sybe!” zeg ik, stop alles terug in de mand en ga weer verder. Net als ik de bezem heb weggezet, komt hij met de deurmat aanlopen, een spoor van zand achterlatend. Hij legt de mat midden in de wasruimte. Alsjeblieft mama, begin maar opnieuw… De keukenkast gaat weer open en ik krijg een pakje stroopwafels in mijn handen geduwd. Ik zet Sybe aan tafel met een koek en haal zuchtend de bezem weer tevoorschijn.

Dan hoor ik verdrietige geluiden. De koek is deels opgegeten, deels op de vloer beland en Sybe zit met tranen in zijn ogen aan tafel. Sybe huilt zo goed als nooit, dus als er tranen verschijnen nemen we dat heel serieus. Ik ga naast hem zitten en sla mijn arm om hem heen. Ik praat tegen hem, zing een liedje, geef hem drinken. Al snel lacht hij weer. En ik ben eraan herinnerd dat een schone vloer niet zo belangrijk is. Dat een gelukkig kind belangrijker is dan een opgeruimd huis. Dat werk moet wachten totdat Sybe naar school is, of tot de oppas komt. Anders wordt of Sybe verdrietig, of mama ongeduldig. Geen goede voornemens is mijn beste voornemen.

Elzi de Voogd is moeder van Sybe (11). Sybe heeft een ernstige verstandelijke beperking en kan niet praten.