De nazi’s hebben tijdens de Tweede Wereldoorlog zo’n 200.000 verstandelijk en lichamelijk gehandicapte patiënten in ziekenhuizen en instellingen vermoord. Nieuw onderzoek zorgde voor tot nu toe onbekende informatie. Zo’n tijding haalt ook de Joodse wonden weer open. Wat zeggen getallen als één enkel leven in een gezin of familie al zo kostbaar bleek te zijn. Juist degenen die het leed van verlies kennen -zelfs als er geen sprake is van dood door schuld of opzet- duizelt het bij zo’n bericht.De moord op gehandicapten verbaast degenen niet die kennisnamen van de medische experimenten op mensen. Die bleven niet beperkt tot fenolinjecties. In een kamp als Ravensbrück ontnamen artsen vrouwen hun borsten. Om ze vervolgens bij anderen aan te hechten. Verder gaat het bij de 200.000 lang niet om zo veel mensen als de 6 miljoen afgemaakte en vergaste slachtoffers in de holocaust. Maar vinden mensen die zelf geen weet hebben van zulk verlies niet dat we nu maar eens moeten ophouden met telkens op de nazi-misdaden te wijzen? De Kristallnacht -volgende week 65 jaar geleden- ligt immers al ver achter ons.

Nee, de tijd van vergeten is niet aangebroken. In de eerste plaats omdat op de wereld nog veel mensen leven die niet te goed zijn voor duistere praktijken als destijds van de nazi’s. In de tweede plaats omdat een voortdurend waarschuwen tegen discriminatie op grond van ras nodig blijft. Ten aanzien van de derde wereld. Maar ook in West-Europa. Ieder denkt dan aan de allochtonenproblematiek. Niet minder valt te wijzen op de nog voortdurende moord op ongeboren en uitgeblust leven. Via abortus provocatus en euthanasie.

Er is nog iets te zeggen. Duitsers voelen zich schuldig over de holocaust. Toen twee jaar geleden in Europa de herdenking plaatshad van de bevrijding van het concentratiekamp Auschwitz, hing ook op Duitse overheidsgebouwen de vlag halfstok. Diverse vertegenwoordigers van de Duitse regering bekenden in de loop van de jaren schuld wegens de in de Tweede Wereldoorlog bedreven misdaden tegen de menselijkheid. Veel Joden emigreren ondertussen uit Oost-Europa. Zij nemen hun intrek in West-Europa. En geen land laat er zo veel toe om zich te vestigen als Duitsland. Dat valt slechts toe te juichen.

Betreurenswaardig is echter dat Berlijn -op z’n minst hier en daar- een uitzondering lijkt te maken voor Joden die geloven dat Jezus van Nazareth de Messias is. Dat Israël dit doet, wisten we al langer. Nog vorige week vertelde een zeer helder denkende Messiasbelijdende Joodse vrouw van naar schatting rond de 65 in Odessa dat Jeruzalem haar niet toelaat te emigreren naar Israël. Daar woont haar dochter. Reden? Het geloof in Jezus. „Probeert u het over twee jaar nog maar eens”, kreeg zij te horen.

Een voorganger van een zeer gematigde, niet-charismatische Messiasbelijdende baptistengemeente in de hoofdstad van Moldavië wist zich niet lang geleden ontboden bij de Duitse ambassadeur. Hij kreeg drie namen voor z’n neus. „Zijn deze mensen lid van uw kerk? Dan mogen ze niet emigreren naar Duitsland.” Het gaat wellicht om voorschriften die niet het karakter van wet hebben. Maar in elk geval is het verdrietig. Alsof iemand die een andere godsdienst aanneemt -dat is feitelijk trouwens niet eens het geval- ineens ook etnisch van afkomst zou veranderen.

Wat in de Tweede Wereldoorlog gebeurde valt de huidige generatie Duitsers niet meer aan te rekenen. Net zomin als de nu aan het licht gekomen moord op 200.000 gehandicapten en de gaskamers voor Joden. Maar het mag geen regel worden dat welk land ook maar Messiasbelijdende Joden weert. Zo’n opstelling lijkt dubbelhartig. Dat eist verzet.